Ο Ηρόδοτος Μιλτιάδους προσπαθεί να εξηγήσει κάτι που κανείς μας δεν μπορεί, αλλά καταλαβαίνουμε ταυτόχρονα απόλυτα τι θέλει να πει! Προσθέτουμε πάντως πως στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την ΟΜΟΝΟΙΑ, οπότε το φαινόμενο γίνεται ακόμα πιο δυσκατανόητο! Στην περίπτωση μας η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά εδώ και χρόνια! Μόνο εμείς!
Του Ηρόδοτου Μιλτιάδους
Όταν… κονταροχτυπιούνταν στη δημοπρασία του Gala Dinner της Ομόνοιας οι επιφανείς υποστηρικτές του «τριφυλλιού», ρίχνοντας χιλιάδες ευρώ για να αποκτήσουν ένα χρυσό παπούτσι, ένα χρυσό τριφύλλι και μια ξεθωριασμένη πράσινη φανέλα με το Νο11, πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Όχι τόσο λόγω των χρηματικών ποσών που ακούγονταν από τα τραπέζια, αφού γνωρίζω καλά τι αξία έχουν τέτοια σπουδαία ποδοσφαιρικά memorabilia και ειδικά όταν ανήκουν στην ομάδα που υποστηρίζει ένα άτομο.
Εντυπωσιάστηκα επειδή πραγματικά δεν περίμενα τέτοιο μέγεθος και κινητοποίηση για την σωτηρία της Ομόνοιας, όπως αυτή που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες. Και η δημοπρασία του Gala Dinner, όπου μέσα σε μια ώρα μαζεύτηκαν σχεδόν 44.000 ευρώ, ήταν απλά το αποκορύφωμα.
Το να δίνει ένας βουλευτής ή μεγαλοεπιχειρηματίας μερικές χιλιάδες ευρώ για την ομάδα του, είναι σημαντικό. Αλλά θεωρώ πως είναι πολύ πιο σημαντικό, που ο 10χρονος υιός διοικητικού παράγοντα της Ομόνοιας έσπασε τον κουμπαρά του για να προσφέρει τα 50 ευρώ σε ψιλά, που είχε μέσα. Ή που συνταξιούχοι έδωσαν τη σύνταξη τους για να «σωθεί η Ομόνοια».
Μέσα σε λίγες μέρες, από τότε που άρχισε η εκστρατεία, πωλήθηκαν σχεδόν 2000 διαρκείας, μαζεύτηκαν πάνω από 550.000 ευρώ σε εισφορές, διεξήχθη Gala Dinner που έφερε στα ταμεία πάνω από 150.000 ευρώ.
Ομολογώ πως δεν περίμενα τον κόσμο της Ομόνοιας να ενεργήσει τόσο εντυπωσιακά. Όχι επειδή δεν αγαπούν την ομάδα τους, αλλά επειδή η κατάσταση σήμερα στην κοινωνία είναι πολύ άσχημη.
Διαβάζω πολλά και βλέπω πως είναι πολλά τα άτομα που δεν καταλαβαίνουν πως είναι δυνατόν ο κόσμος να δίνει από το υστέρημα του λεφτά σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ομολογώ πως και εγώ σκέφτηκα με τον ίδιο τρόπο.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Η υποστήριξη μιας ομάδας συχνά ξεπερνά τα όρια του λογικού.
Αυτό που καταλαβαίνω μέσα απ’ όλη αυτή την ιστορία, είναι πως η ομάδα, όποια και να είναι αυτή, για πολλά άτομα δεν είναι απλά έντεκα ξένοι που τρέχουν ξωπίσω μια μπάλα.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι διαφυγή από τα προβλήματα της ζωής, είναι η σκέπη για μια κοινή ιδεολογία, είναι το όχημα μέσα από το οποίο έκαναν μεγάλους φίλους, έζησαν μεγάλες στιγμές αλλά και μεγάλες στεναχώριες. Όταν λοιπόν αυτό το κομμάτι της ζωής κάποιου κινδυνεύει, δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε όταν βλέπουμε τέτοιες κινητοποιήσεις.
