ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ / GoalNews 13/3/13
Η απόφαση να παραχωρήσει τη φανέλα που φορούσε στον τελικό κυπέλλου του 1982 με αντίπαλο τον Απόλλωνα, ό,τι πιο πολύτιμο είχε από την πολύχρονη παρουσία του στην Ομόνοια, για να τεθεί σε δημοπρασία, ήταν δίκοπο μαχαίρι για τον Ανδρέα Κανάρη.
Μάλιστα, η απόφαση ανήκε στον γιο του, στο οποίο είχε χαρίσει τη φανέλα με το νούμερο «11». «Δεν μπορούσα να πάρω την απόφαση από μόνος μου. Ρώτησα τον Αλέξη (ο γιος του) και μου είπε “να τη δώσεις”, με μεγάλη αποφασιστικότητα, δείχνοντας πως αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τις δύσκολες στιγμές που περνά το σωματείο, έτσι κι έγινε», ανέφερε στο «Goal» ο παλαίμαχος άσος της Ομόνοιας.
Ο Ανδρέας Κανάρης, βαθιά συγκινημένος, πρόσθεσε για το μεγαλείο του κόσμου της Ομόνοιας: «Μόνο ο κόσμος της Ομόνοιας μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Η ευαισθητοποίησή του είναι πρωτόγνωρη. Τα λεφτά που απαιτούνται είναι πολλά, δεν ξέρω αν θα επιτευχθεί ο στόχος, όμως η ανταπόκριση είναι τεράστια και συγκινητική».
Η ανεκτίμητης αξίας (συμβολικά και συναισθηματικά) φανέλα του Κανάρη κατέληξε μετά τη δημοπρασία στο Gala Dinner στο Printco (με €11.000), χώρο όπου αφιέρωσε πολλά χρόνια ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, αφού εκεί εργαζόταν.
«Τη φορούσα στον τελικό κυπέλλου το 1982, όταν είχαμε νικήσει με 4-1 τον Απόλλωνα στο Μακάρειο. Στον πρώτο αγώνα είχαμε εξέλθει ισόπαλοι 2-2, όπου μάλιστα είχα τραυματιστεί και έμεινε μια νύχτα στο νοσοκομείο, στη Λεμεσό», άρχισε να μας διηγείται ο Κανάρης και ακολούθως μας περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο του έμεινε η φανέλα.
«Στον αγώνα του Μακαρείου 2-3 λεπτά πριν το τέλος είχα τραυματιστεί και ήμουν εκτός αγωνιστικού χώρου. Τότε, ο Μιχαλάκης, γνωστός ως Μαραντόνα (οπαδός της Ομόνοιας που ήταν πολύ κοντά στην ομάδα), μου φώναξε και μου είπε:
“Μην επιστρέψεις στον αγωνιστικό χώρο, ο αγώνας τελειώνει. Βγάλε τη φανέλα και δώσε μου την, γιατί τώρα θα μπουν μέσα όλοι και δεν θα σου αφήσουν τίποτα”. Έτσι κι έκανα. Την πήρε και την έδωσε στη γυναίκα μου».
Όπως μας ανέφερε ο Κανάρης, ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε στα τόσα χρόνια παρουσίας του στην Ομόνοια. «Ό,τι πιο πολύτιμο», μας είπε με έμφαση.
Καταλήγοντας, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, επισήμανε: «Σταμάτησα το ποδόσφαιρο το 1985. Η αναγνώριση και η εκτίμηση του κόσμου είναι αυτό που κρατάμε. Τον ευχαριστώ και τον καλώ να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο για να σώσουμε το σωματείο».
