Δεν ξέρουμε πώς θα γίνει. Δεν ξέρουμε πού θα βρεθούν τα χρήματα. Δεν ξέρουμε ποιες οι διαδικασίες που πρέπει να ακολουθηθούν για να βγούμε από το τέλμα. Εκείνο που ξέρουμε είναι πως δεν μπορεί να διανοηθεί άνθρωπος πόσο βαριά είναι η ευθύνη του διασυρμού της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Και σίγουρα δεν μπορεί ούτε να φανταστεί πόσο δυσβάσταχτo (σε κάθε επίπεδο, προσωπικό, επαγγεματικό, κομματικό) θα είναι το κλείσιμο της. Ο χειρότερος εφιάλτης οποιουδήποτε θα είναι ένα μηδενικό μπροστά σε αυτό που θα περάσει.
Λοιπόν τα τελευταία χρόνια, ασέλγησαν πολλοί στο κορμί της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Άλλοι έταζαν και δεν έκαναν, άλλοι έτρωγαν, άλλοι έβλεπαν και δεν μιλούσαν. Όλοι δόξα το Θεό, είναι ακόμα στη ζωή και μπορούν να διαβάζουν αυτές τις γραμμές: βρείτε τρόπο φτιάξτε τα, για το καλό σας. Είτε είστε εδώ, είτε την κάνατε, βρείτε τρόπο και αναλάβετε και καμιά ευθύνη. Δεν έχει κανείς τα μπαλάκια να πει στο κόσμο χάνεις τρεις βαθμούς από τα κριτήρια της ΟΥΕΦΑ. Δεν έχει κανείς τα μπαλάκια να πει στο κόσμο τη Τετάρτη κατεβαίνω με το εφηβικό γιατί δεν μπορώ να πληρώσω τους παίκτες. Δεν έχει κανείς τα μπαλάκια να μιλήσει ανοικτά για ενοποιήσεις με μικρές ομάδες, ούτε να πει στο κόσμο πέφτουμε. Το βέβαιο είναι πως κανείς δεν τα έχει αρκετά μεγάλα για να αναλάβει το κλείσιμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Το μπαλάκι πήγε πέρα δώθε πολλές φορές τις τελευταίες μέρες. “Μας τάξατε”, “δεν έχουμε” και τα γνωστά. Κουραστήκαμε, στερέψαμε από δυνάμεις, φτάνει πια με το θεατράκι. Ένας ρε διάολε, ΕΝΑΣ από την όλη κατάσταση εκεί μέσα να πει και ένα “ΦΤΑΙΩ” αν μη τι άλλο για το γαμώτο. ΈΝΑΣ να αναλάβει και καμιά ευθύνη. Αλλά είπαμε, κανείς δεν τα έχει μεγάλα να πάρει αυτή την ευθύνη. Βρείτε τρόπο, μόνο αυτό…
