Μακάρι να μπορούσαμε να γράψουμε πως “μια μέρα θα τα βλέπουμε και θα γελάμε”, ή ότι “μπόρα είναι και θα περάσει”. Δεν ξέρει κανείς μας πότε και αν θα περάσει η μπόρα, ενώ είμαστε βέβαιοι πως αν κάποτε έρθει η μέρα, δεν θα γελάμε αναπολώντας το παρελθόν. Θα δυσκολευτεί πολύ να σβήσει αυτή η θλίψη, αυτή η οργή, αυτή η αγανάκτηση.
Το μόνο που ξέρουμε είναι πως μόνο εμείς μείναμε, μόνο ο κόσμος. Είμαστε όλοι απογοητευμένοι που τα πράγματα ξέφυγαν εκτός των δυνάμεων μας, εμείς μπορούμε απλά να απαλύνουμε (οικονομικά) τον πόνο. Απαγορεύεται όμως να σκύψουμε το κεφάλι. Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι αυτή που είναι, γιατί το 1948, μια ομάδα ανθρώπων δεν δέχθηκε την υποταγή των ιδεών της, ούτε την καταπάτηση της αξιοπρέπειας της. Είμαστε οι συνεχιστές του έργου τους και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Τα δεδομένα είναι διαφορετικά πλέον, αλλά αυτή η ιδέα ακόμα πιο δυνατή. Δεν μπορούμε να σκύψουμε το κεφάλι, δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε, δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ. Μόνο εμείς μείναμε να τη θυμίζουμε και πρέπει να μείνουμε μέχρι το τέλος δίπλα της…
