Ένας από τους λόγους που η ΟΜΟΝΟΙΑ πήγαινε τραίνο τόσο καιρό, ήταν η ευκολία με την οποία τελειώνε τις φάσεις. Σε κάποια στιγμή το μήνα Μάρτιο η ομάδα μας είχε μέσο όρο περισσότερα από 3 γκολ ανά παιχνίδι, τις τελευταίες 2 εβδομάδες όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ναι, τα παιχνίδια είναι πιο δύσκολα, αλλά η ομάδα φτιάχνει ευκαιρίες (αν και με την ΑΕΛ ήταν λιγότερες), άρα δεν είναι ο βαθμός δυσκολίας το θέμα.
Να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, να μιλήσουμε για το σημερινό. Ο κυριότερος λόγος που χάθηκαν 2 βαθμοί, ήταν οι χαμένες ευκαιρίες. Δεν είναι ότι επιβληθήκαμε για 90 λεπτά, αλλά στα καλά μας διαστήματα, αναπτυχθήκαμε σωστά δημιουργήσαμε φάσεις, τις οποίες κλωτσήσαμε στο κάλαθο των αχρήστων. Η φάση του 80, όταν μετά από ωραία κούρσα του Τζίμη και σπάσιμο προς τα πίσω, ο Φρέντι στέλνει τη μπάλα στον ουρανό, ήταν ενδεικτική. Το δοκάρι του Χριστοφή στο επόμενο λεπτό, απλά το κερασάκι στη τούρτα της δυστοκίας.
Η αξία των παικτών δεν μεταβάλεται από τη μια εβδομάδα στην άλλη. Αυτό που αλλάζει είναι η συγκέντρωση και το καθαρό μυαλό. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως την κούραση, ας μην χαλάσουμε όμως ότι χτίσαμε. Ας τελειώσουμε τις φάσεις και να αφήσουμε τους άλλους να τρέχουν.
