Εξαρχής γνωρίζαμε όλοι πως οι πιθανότητες πρόκρισης με την Άστρα από τη στιγμή που ήταν πιο έτοιμη, ήταν πάνω κάτω 50-50. Ο αποκλεισμός δεν αποτελεί έκπληξη μεγατόνων, αλλά μας πληγώνει όλους πάρα πολύ, γιατί σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις αδυνατούμε να κάνουμε εκείνο το κάτι παραπάνω. Αγωνιστικά, εκείνο που μας πείραξε περισσότερο δεν ήταν η διαχείριση του 1-1 με παίκτη παραπάνω, αλλά η (ανύπαρκτη) αντίδραση μετά το 1-2. Για εκείνο μόνο, μπορεί να ασκηθεί κριτική στον προπονητή.
Από τη στιγμή που ο Λαμπάν δέχθηκε κόκκινη, η ΟΜΟΝΟΙΑ έβαλε πίεση. Για 10 περίπου λεπτά το γήπεδο έμοιαζε κατηφορικό και οι πράσινοι προσπαθούσαν συνήθως από τα πλάγια να διασπάσουν την ρουμάνικη άμυνα. Ξαφνικά σε μια κακή στιγμή της άμυνας ο Μπουτέσκου βάζει το γκολ-highlight της καριέρας του και ο διακόπτης πέφτει. Η πίεση δεν ήταν ξανά ιδιαίτερα έντονη, η ΟΜΟΝΟΙΑ έμοιαζε να μην το πιστεύει κι ας είχε 25 λεπτά μπροστά της με παίκτη περισσότερο. Θεωρούμε πως αν έμπαινε το 2-2, το γήπεδο θα γινόταν ξανά κατήφορο.
Ο Σαβέφσκι βέβαια έβαλε Πλατινί αντί Χοσέ για να κάνει την ομάδα πιο επιθετική, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Ίσως να ήταν θέμα αυτοπεποίθησης, ίσως οδηγιών, πολύ πιθανόν να ήταν και θέμα νοοτροπίας αφού στην Ευρώπη δείχνουμε να μην πιστεύουμε. Ο κόουτς κατάφερε να ξαναβάλει πέρσι κάποια στοιχεία πρωταθλήτριας στο DNA της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, μάλλον θα πρέπει να δουλέψει και σε αυτό.
