Η ΟΜΟΝΟΙΑ έλεγχε σε μεγάλα διαστήματα το ρυθμό του χθεσινού παιχνιδιού. Είχε συντριπτικά μεγαλύτερη κατοχή από τον αντίπαλο της, ο οποίος σε κάποιες στιγμές, αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα, ελέω και της κούρασης του από το ματς μεσοβδόμαδα. Από φάσεις όμως; Λίγα πράγματα…
Η μπάλα κυκλοφορούσε, έφτανε μέχρι την περιοχή. Εκεί έμοιαζαν να σταματάνε όλα. Ο Γκικίεβιτς δεν τροφοδοτήθηκε καθόλου, ο Πλατινί έκανε αξιόμαχες προσπάθειες αλλά τα χαλούσε στην τελική, ο Σκέμπρι κλείστηκε και η ΟΜΟΝΟΙΑ έμεινε να περιμένει κάποια έμπνευση του Ασσίς, ή κάποιο μακρινό σουτ των Σοάρες και Λεάντρο. Αν σε θέλει η μπάλα, ίσως έρθει κι έτσι το γκολ, πότε μας ήθελε όμως η μπάλα;
Κάπου εδώ έρχονται και οι ευθύνες του τεχνικού τημ προφανώς. ΟΚ ο Απόλλωνας αμύνθηκε σθεναρά, ΟΚ κρίνουμε εκ των υστέρων όταν λέμε πως ο Εφραίμ έπρεπε να ξεκινήσει. 10 κόρνερ όμως πέρασαν εντελώς ανεκμετάλλευτα (ούτε υποψία φάσης), ενώ στο τέλος, ίσως αν ο Αλίπιο ήταν στον πάγκο να μπορούσε να δώσει κάτι διαφορετικό. Αντί αυτού, τελευταία μας αλλαγή ήταν ο Σερφά, για να προωθηθεί ο Ζοάο Πάουλο. Είπαμε, αν σε θέλει, μπορεί και να κάτσει…Δεν παίρνεις ντέρμπι όμως έτσι.
