Μόνο αυτή η λέξη σύμφωνα με τον Γιώργο Τσακίρη (σ.σ.: Υπέροχος) μπορεί να αποδώσει σωστά την αξία του ανθρώπου και του ποδοσφαιριστή από τα Σκόπια… Αφιερωμένο στον προπονητή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι το σημερινό άρθρο του Ελλαδίτη δημοσιογράφου, στο gazzetta.gr.
Είναι μάλλον λίγες οι στιγμές που σε τούτο το χώρο, στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έχεις τη τύχη και το προνόμιο να γράψεις για πρόσωπα που στη σκέψη και μόνο σου υγραίνουν τα μάτια και το δάκρυ κυλάει απλά, από μόνο του, έτσι αβίαστα σαν λογική συνέχεια όσων βρίσκονται στο μυαλό σου…
Πρόκειται για στιγμές που αντιλαμβάνεσαι πραγματικά πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα άρθρο, δυο λόγια, για ένα πρόσωπο ζωντανό μύθο στο ποδόσφαιρο τούτου του τόπου, τόσο για την αγωνιστική του αξία και όλα τα χαρακτηριστικά του, όσο (και κυρίως) για την ποιότητα, τον χαρακτήρα, το ήθος και την αξιοπρέπειά του.
Για την… λαβωμένη και χτυπημένη άσχημα (και εκ των έσω) ΑΕΚ η αναμέτρηση με την Ομόνοια στο ΟΑΚΑ και η παρουσίαση της νέας ομάδας που χτίζεται από τον… πάτο για να φτάσει ξανά στην κορυφή δεν έχει (τουλάχιστον για μένα) καμία σημασία και ουσία. Ειδικά όταν πρόκειται να έχουμε την ευκαιρία να συναντήσουμε και να φωνάξουμε ξανά για τον Τόνι Σαβέβσκι…
Ειλικρινά, ξεκίνησα από τις 13:30 να σκέφτομαι τι να γράψω για τον (δικό μου τουλάχιστον) ζωντανό μύθο της ΑΕΚ και χρειάστηκε να περάσουν πολλές ώρες, να φτάσουμε στις 18:00 για την ακρίβεια, για να ξεκινήσω την προσπάθειά μου: ζητώ ταπεινά συγνώμη τεράστιε παντοιοτρόπως Τόνι Σαβέβσκι αν δεν καταφέρω να ανταποκριθώ έστω στο 5% της δικής σου αξίας.
Στο ποδόσφαιρο λένε (και δικαιολογημένα) έχουν μεγάλη σημασία στην ιστορία ενός συλλόγου οι τίτλοι και ο κόσμος. Ωστόσο στην περίπτωση του Τόνι Σαβέβσκι για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους και γενικά είτε φίλαθλους είτε οπαδούς της ΑΕΚ και των άλλων ομάδων, δεν είναι τόσο τα 4 πρωταθλήματα που κατέκτησε με την Ενωση, ούτε τα 3 Κύπελλα, τα σούπερ καπ (2) και το λιγκ καπ (κοινώς οι δέκα τίτλοι σε 11,5 χρόνια στα «κιτρινόμαυρα»), αλλά ΟΛΑ όσα μας χάρισε σαν άνθρωπος και έπειτα σαν ποδοσφαιριστής.
Ο Σαβέβσκι όπως πολύ σωστά αναφέρει στο βίντεο (που αξίζει να δείτε ΟΛΟΙ) ο δημοσιογράφος κ. Μιχαηλίδης ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών εκείνων που δημιουργούσε αυτό που λέμε: αισθητική στο ποδόσφαιρο. Τον παρακολουθούσες, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, και απλά παραδεχόσουν ότι είναι όμορφο αυτό που σου προσφέρει και παρακολουθείς. Θεέ μου πόσο τυχερός μπορεί να είμαι…
Αναδείχτηκε 3 φορές ο κορυφαίος ξένος του πρωταθλήματος, όμως, ήταν μόνιμα ο κορυφαίος σε ήθος (σε αρκετές περιπτώσεις μαζί με τον Βαζέχα), χαρακτήρα και ποιότητα «αλλοδαπός» ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε ever στη χώρα μας. Κανείς άλλος δεν κατάφερε να κερδίσει με τόσο μεγάλη ευκολία το σεβασμό και την αναγνώριση όλων στην εποχή του.
Ενας Σκοπιανός με το Μακεδονικό να… βράζει στις μέρες του που όμως δεν προκάλεσε ποτέ. Αναγνώριζε την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα του. Δεν έκανε καμία αναφορά (και ποτέ) σε οτιδήποτε μπορεί να αφορούσε το συγκεκριμένο θέμα (είτε εντός είτε εκτός συνόρων) και αποτέλεσε ένα εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση για κάθε νεαρό ποδοσφαιριστή. Πόσο ανάγκη έχουμε τέτοιου είδους παραδείγματα αποδεικνύεται από τα πρόσφατα κρούσματα ΒΛΑΚΕΙΑΣ των Κατίδη και Κάτσε…
Ναι, ένας Σκοπιανός που διάβαζε Καζαντάκη στις πτήσεις της ομάδας και γενικά ελληνική λογοτεχνία για να εξελίξει τον εαυτό του, να μάθει σωστά όσα ήθελε για τη χώρα που αισθανόταν σαν δεύτερη πατρίδα του. Χριστέ μου οι συγκρίσεις με το τώρα, το σήμερα, μου προκαλούν ζαλάδα και φόβο για το αύριο.
Οπως αντιλαμβάνεστε το κείμενο δεν αφορά αποκλειστικά την ΑΕΚ. Δεν είναι μόνο για ΑΕΚτσήδες. Για τον λόγο αυτό άλλωστε δεν εστιάζω σε στιγμές που μου ήρθαν στο μυαλό ακούραστα αφού είμαι ευλογημένος που έζησα όλη την ποδοσφαιρική του καριέρα. Για τους Ενωσίτες το ματς της ομάδας με την Ομόνοια είναι το λιγότερο μία υποχρέωση παρουσίας στο ΟΑΚΑ για να αποδώσουν τιμή σε έναν άνθρωπο που τίμησε όσο ΛΙΓΟΙ την φανέλα της αγάπης τους και δεν σταμάτησε ποτέ να την υπηρετεί δίνοντας το 100% είτε τραυματίας και με μάσκες προστασίας στο πρόσωπό του (οι πιο παλιοί θυμούνται) είτε απόλυτα μάχιμος.
«Να μην υπάρχει κανένας πάνω απ’ την ομάδα, να μη μπαίνει πάνω το ”εγώ”», ένα μότο ζωής και έκφρασης στον αγωνιστικό χώρο του τεράστιου και απλά ΥΠΕΡΟΧΟΥ (η λέξη που του ταιριάζει απόλυτα) Τόνι Σαβέβσκι που μας εξηγεί με τόση απλότητα πως: «Εμένα δεν με ένοιαζε τόσο να σημειώνω εγώ το γκολ κι ας είχα τη δυνατότητα να το κάνω. Εμένα μου έδινε χαρά να μοιράζομαι τη χαρά με τους συμπαίκτες μου και να τους δίνω τη δυνατότητα να χαρούν κι εκείνοι όσο εγώ», τι να πει κανείς…
Τα λόγια των αντιπάλων, η αναγνώριση σε μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ αξία, είναι από μόνα τους αρκετά για να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται:
Καραπιάλης: «ότι καλύτερο πέρασε σε άνθρωπο και ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα από ξένο ποδοσφαιριστή»…
Σαραβάκος: «Ηθος, επαγγελματικότητα και παράδειγμα για κάθε ποδοσφαιριστή. Προσωπικά γνωρίζω ότι στον Παναθηναϊκό όλοι τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν».
Βαζέχα: «Σούπερ επαγγελματίας: Προπόνηση, οικογένεια, σπίτι. Η ζωή που έπρεπε να κάνει κάθε επαγγελματίας».
Το φινάλε του στην ΑΕΚ και ως εκ τούτου στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν όντως ανακόλουθο με το μεγαλείο της προσφοράς του. Ετσι συμβαίνει όμως συνήθως, έτσι είχε γίνει και με τον τεράστιο Θ(ε)ωμά Μαύρο άλλωστε…
Στο βίντεο που σας παραθέτω και αποτελεί αφιέρωμα της ΝΕΤ (τότε) στον υπέροχο Τόνι Σαβέβσκι, στο 44′ 19΄΄ θαρρώ πως τα δάκρυά του (και έως το τέλος του βίντεο) θα σας αναγκάσουν (όπως και μένα) να δακρύσετε κι εσείς και να προβληματιστείτε γιατί δεν υπάρχουν άλλοι σαν αυτόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Να πω εγώ ένα ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου για όσα (μας) έχεις χαρίσει και προσφέρει Τόνι Σαβέβσκι τόσο σαν Ενωσίτης, όσο και κυρίως σαν Ελληνας και λάτρης του ποδοσφαίρου… Θαρρώ πως μέσα από εκείνη την υπέροχη αφιερωματική εκπομπή που σας παραθέτω θα εμπεδώσετε με καλύτερο τρόπο από όσα ελάχιστα παραπάνω διαβάζετε για τον ΥΠΕΡΟΧΟ παλαίμαχο άσο της ΑΕΚ…
Υγ: Είναι ιστορική και ηθική υποχρέωση των ΑΕΚτσήδων να βρίσκονται ΟΛΟΙ στο ΟΑΚΑ έστω μόνο για τη στιγμή της βράβευσης του σπουδαίου Τόνι Σαβέβσκι.
Υγ2: Αν μη τι άλλο, όσο κι αν εγώ δεν είμαι καθόλου υπέρ του (το αντίθετο βέβαια), αξίζει πολλά μπράβο και ευχαριστώ στον Ντούσαν Μπάγεβιτς που έφερε στην ΑΕΚ μας και στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτό το… στολίδι από κάθε άποψη.
