Στο παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΛ, η αλήθεια είναι πως στο μεγαλύτερο διάστημα ο αντίπαλος φαινόταν να πατάει καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είναι ότι πίεσε ιδιαίτερα, ή επέβαλε πλήρως το ρυθμό της, η ομάδα της Λεμεσού όμως φαινόταν να ξέρει τι θέλει μες το γήπεδο και να ακολουθεί πολύ συγκεκριμένη τακτική.
Ακόμα και με την πιο πάνω παραδοχή όμως, ο Ζοσέ Μορέιρα, που ήταν πραγματικός κέρβερος μια εβδομάδα νωρίτερα, δεν χρειάστηκε να κάνει μεγάλες επεμβάσεις, πέραν από κάποιες δύσκολες εξόδους σε σέντρες. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε κάποιο βαθμό στην έλλειψη καθαρού μυαλού από τους επιθετικούς της ΑΕΛ σε 2-3 φάσεις, καθώς και στο ότι από το 55 και μετά αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, πολύ περισσότερο όμως οφείλεται στο ότι οι αμυντικοί μας ήταν πιο συγκεντρωμένοι.
Ας μην παρεξηγηθούμε, η άμυνα μας δεν ήταν τέλεια, καμία σχέση. Είναι σημαντικό όμως να μην δέχεσαι γκολ τόσο για αγωνιστικούς λόγους (προφανώς) όσο και ψυχολογικούς! Το ματς με την Αλκή, προσφέρεται για να προσθέσει δεύτερη συνεχόμενη καθαρή εστία ο Μορέιρα. Και επιβάλλεται να το κάνει.
