Ίσως να μιλάει ακόμα η πίκρα και η απογοήτευση, ο αρθρογράφος όμως τα λέει ακριβώς όπως τα γράφει. Έχουμε την εντύπωση πως η προψεσινή απόδοση, ήταν απλά μια αντανάκλαση της ψυχολογίας και της κατάστασης που βρισκόμαστε, από την τραγική 5ετία την οποία διανύουμε. Και το λέμε για να δείξουμε ξανά πως η ευθύνη είναι στο τέλος συλλογική.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: κόντρα σε μια μέτρια ομάδα αμφιβόλου ποιότητας, επιλέξαμε συντηρητική τακτική (πάγκος). Οι ποδοσφαιριστές μας έδειξαν επίσης σε κάποια σημεία να φοβούνται το παιχνίδι και δεν έπαιξαν με το αναμενόμενο και απαιτούμενο πάθος. Και στο καπάκι, η διοίκηση μας έσπευσε να μιλήσει για τη διαιτησία. Σας φαίνονται γνωστά τα πιο πίσω ε; Είναι που την έχουμε δει ξανά και ξανά τη κασέτα.
Αν δεν αποβάλουμε την ηττοπάθεια από το DNA μας, όχι ο Σαβέφσκι με τον Ασσίς, ούτε ο Γκουαρντιόλα με τον Μέσσι δεν μας βγάζουν από την κατάσταση που βρισκόμαστε. Deja vu στο deja vu και να ψάχνουμε τις αιτίες, αντί να αποβάλουμε τις φοβίες μας. Να μείνουν όσοι θέλουν και μπορούν να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι τους, σε όλα τα επίπεδα.
