Ότι βρήκε πολλά εμπόδια η ΟΜΟΝΟΙΑ, στο σημερινό παιχνίδι είναι δεδομένο. Δυο τραυματισμοί βασικών παικτών μέχρι το 30′, ανύπαρκτο πέναλτι εναντίων, χαμένο πέναλτι για μας, σωρεία χαμένων ευκαιριών και στο καπάκι, όσες φορές ο Απόλλωνας επιτέθηκε έκανε γκολ. Η μπάλα δεν μας ήθελε, αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι πως όταν θέλεις να ονομάζεσαι μεγάλη ομάδα και η μπάλα δεν σου κάνει τα χατήρια, την αναγκάζεις να έρθει με το μέρος σου. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δυστυχώς δεν το έκανε και δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στην ατυχία. Όταν χάνεις τόσες ευκαιρίες δεν μπορεί να είναι μόνο τύχη και μπροστά τουλάχιστον κάτι “κινείται”, πίσω είναι που ανησυχούμε περισσότερο.
Η άμυνα για παράδειγμα έμοιαζε με παιδική χαρά από την ώρα που αποχώρησε ο Ζοάο Πάουλο και για αυτό, δεν μας φταίει καμιά τύχη. Δεν μας φταίει ούτε το ανύπαρκτο πέναλτι, ούτε καν η ποιότητα του Απόλλωνα μπροστά. Μας φταίει η κακή εμφάνιση για άλλη μια φορά της γραμμής. Και αφού ανοίξαμε το θέμα, με όλο το σεβασμό, προσπαθούμε ακόμα να βρούμε τη λογική στο παραγκωνισμό του Χ. Κυριάκου.
Το σκορ θα μπορούσε σήμερα να είναι πολύ διαφορετικό, επειδή η αλήθεια είναι πως ούτε η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν τόσο τραγική, ούτε ο Απόλλωνας ήταν τόσο καλός. Όσο όμως επαναλαμβάνονται κάποια πράγματα, ο κίνδυνος για νέες ήττες θα ελοχεύει. Όταν λέγεσαι ΟΜΟΝΟΙΑ δεν μπορείς να φέρνεις σαν δικαιολογία το “δεν μας ήθελε” και εμείς πάμε να το κάνουμε συνήθεια.
