Όπως αναμενόταν δύσκολη η επόμενη μέρα. Είναι πραγματικά πολύ μεγάλη πρόκληση να καταφέρει κανείς να βάλει στόχους όταν βλέπει το οικοδόμημα να καταρρέει εντός και εκτός γηπέδου. Και την κάνουν ακόμα μεγαλύτερες, οι πικρές αλήθειες για τις δυνατότητες της ομάδας. Όχι μόνο λόγω των ικανοτήτων του ρόστερ, αλλά κυρίως λόγω των πολλών προβλημάτων, των αλλαγών προπονητών, της ψυχολογίας.
Η έξοδος στην Ευρώπη προφανώς δεν ικανοποιεί κανένα, είναι όμως ο μοναδικός ρεαλιστικός στόχος τον οποίο μπορούμε να θέσουμε. Δεν χρυσώνει σε καμία περίπτωση το χάπι, όταν εσύ ο ίδιος τοποθετείς ψηλά τον πήχη και οριοθετείς ανάλογα το μισθολόγιο σου, δεν μπορείς να είσαι ευχαριστημένος με οτιδήποτε λιγότερο από την εκπλήρωση του στόχου. Είναι όμως ότι έχει απομένει να αγωνιζόμαστε (μες το γήπεδο), είναι και μια οικονομική ανάσα.
Πρέπει να συνεχίσει η ομάδα και όπου τη βγάλει. Στη φάση που είμαστε δεν μπορούμε απλά να πούμε σταματάμε, γιατί υπάρχει πέραν του όποιου αγωνιστικού στόχου και εκείνος της επιβίωσης, που καλώς ή κακώς επηρεάζεται και από τις επιτυχίες της ομάδας.
