Δυσκολευόμαστε πραγματικά να ασχοληθούμε με το αγωνιστικό. Κυρίως, γιατί όταν το αύριο είναι αβέβαιο, αγωνιστικά και υπαρξιακά, τα άλλα όλα μοιάζουν σε δεύτερη μοίρα. Αν θα έπρεπε πάντως να αναλύσουμε πώς χάθηκε η πρόκριση, θα μπορούσαμε να το κάνουμε απλά με το τίτλο μας.
Καταρχάς ήταν η ολιγωρία στο πρώτο παιχνίδι στο 88′ που μετέτρεψε το “ασφαλές” 2-0 σε ένα ευάλωτο 2-1. Αλλιώς θα ήταν το παιχνίδι αν ο Χάμπερ δεν σκόραρε στο λεπτό εκείνο. Ακόμα και έτσι πάντως, πήγαμε στη Λεμεσό με προβάδισμα και με ένα αντίπαλο που χρειαζόταν γκολ.
Στο σημερινό παιχνίδι, έμειναν εκτός εντεκάδας οι δυο πρώτοι σκόρερ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Σκέμπρι και Γκικίεβιτς. Ειδικά ο πρώτος, θα έπρεπε κατά την άποψη μας να ξεκινήσει, αλλά είμαστε βέβαιοι πως θα έπαιρνε λεπτά και θα βοηθούσε, αν όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Δυστυχώς μετά τον χθεσινό τραυματισμό του Σερφά, ήρθαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αυτοί των Ασσίς και Αντράντε. Των ηγετών της ομάδας δηλαδή. Που πέραν από τη απουσία των ιδίων μας στέρησαν ουσιαστικά και τον Αντρέ Σκέμπρι και τον Ούκας Γκικίεβιτς, αφού όταν ήρθε το γκολ του Απόλλωνα, μας είχαν τελειώσει οι αλλαγές.
Και πάμε στον τρόπο που ήρθε το γκολ του αντιπάλου. Το πράγμα φώναζε από το 67, άσχετα αν δεχθήκαμε το γκολ από στατική φάση. Ο Απόλλωνας ανέβαινε, η ΟΜΟΝΟΙΑ αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα και οι Κάσερες-Στάροβλαχ είχαν δυο επιλογές: να βάλουν στο παιχνίδι το Σκέμπρι για να φρεσκάρουν την επίθεση και να προσπαθήσουν να κρατήσει μπάλα, ή να περάσουν στο παιχνίδι τον Ατάντα με βασική επιδίωξη να αντέξουμε στη πίεση και να μην δεχθούμε γκολ. Έκαναν το δεύτερο, τελικά το μοιραίο ήρθε και η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε ξεμείνει από αλλαγές. Και έψαχνε τέρμα, με τους 2 πρώτους σκόρερ της θεατές από τον πάγκο.
