Τέθκοιες ώρες δεν χρειάζουνται πολλά λόγια, ούτε περισπούδαστες αναλύσεις για τα χάλια μας. Τα πράματα εν φως φανάρι. Τζιαι νομίζω πως δεν έχουμε τζιαι πολλές επιλογές.
Είτε βάζουμε τις διαφορές μας στην άκρη μέχρι τη συνέλευση (άλλωστε μέχρι τότε δεν θα αλλάξει κάτι, όσο και να φωνάξουμε, όσο και να βρίσουμε), είτε συνεχίζουμε σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα με τις συνέπειες να προδιαγράφονται από εξευτελιστικές έως θανατηφόρες.
Είτε θα τη σώσουμε, είτε θα τη χάσουμε. Εν απλά τα πράματα.
Είμαστε θυμωμένοι, είμαστεν αηδιασμένοι, είμαστεν απηυδισμένοι. Είμαστεν κουρασμένοι. Με το δίκαιο μας. Το σκηνικό εν θλιβερό τζιαι το τοπίο καταθληπτικό. Μια ζωή ένας ψίθυρος τζιαι μια περιρρέουσα γυρόν που τουντην ομάδα. Εν ησυχάζει λεπτό. Χρέη, δάνεια, δικαστικές, αποκλεισμοί, σφαγιαστικές διαιτησίες, φταιν μας οι παίκτες, φταιν μας οι προπονητές… τα ίδια τζιαι τα ίδια. Μια μια σημαντική διαφορά τούντη φορά. Το κόστος της νοοτροπίας μας πλέον δεν είναι η απώλεια ενός πρωταθλήματος ή μιας πρόκρισης σε ευρωπαϊκό όμιλο. Αλλά η ύπαρξη της ίδιας της Ομόνοιας.
Γι αυτό ο καθένας ας σκεφτεί διπλά τζιαι τρίδιπλα τζιαι να αποφασίσει το δικό του ρόλο το προσεχές διάστημα. Έννεν ώρα για πετροπόλεμο ούτε για δικαίωση του τι πιστεύκει ο καθένας μας πως επήεν λάθος. Τούτο ξεκινά που τις αναρτήσεις κάτω από δημοσίευματα σελίδων της Ομόνοιας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, μέχρι τη συμπεριφορά μας στο γήπεδο.
Έχουμε μια Ομόνοια να σώσουμε.
Τζιαι Ομόνοια δεν είναι κανένας που μας ατομικά. Ούτε ο γραφών, ούτε το εκάστοτε διοικητικό συμβούλιο, ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές, ούτε οργανωμένα σύνολα. Εν η ομάδα.
Αν οποιοσδήποτε από σας μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς Ομόνοια, πάω πάσο.
