Του Νίκου Κέττηρου (αγνός Ομονοιάτης)
Οι ευθύνες για την οικονομική κατάσταση που έχει φθάσει η Ομόνοια, δεν βαραίνουν μόνο τον Μιλτιάδη Νεοφύτου. Η ματαιοδοξία του ανθρώπου, δεδομένη, και εάν το σωματείο, του οποίου διαχειρίστηκε τις τύχες, δεν ήταν η Ομόνοια, αλλά οποιοδήποτε άλλο, τότε θα είχε πάψει εδώ και καιρό να υπάρχει στον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Η αγάπη του κόσμου της Ομόνοιας, κατάφερε να κρατήσει με νύχια και με δόντια το σωματείο στη ζωή. Και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Με οργανωμένο πλάνο και σωστή διαχείριση, πρώτα των οικονομικών, να ξαναφέρουμε το σωματείο μας, εκεί που του αξίζει. Πρώτα όμως, θα πρέπει να ανασκοπήσουμε τα δεδομένα που προηγήθηκαν, να αναγνωρίσουμε τα λάθη που έγιναν και να φροντίσουμε να μην τα επαναλάβουμε.
Η Ομόνοια, τα τελευταία χρόνια που προηγήθηκαν της διοίκησης Μιλτιάδη Νεοφύτου, δεν κατάφερε να διατηρήσει την αίγλη και το μεγαλείο των προηγούμενων χρόνων. Η είσοδος της Ανόρθωσης πρώτα, και του Αποέλ αργότερα, στους ομίλους του Champions League, άρχισαν να προκαλούν ένα αίσθημα ανυπομονησίας και πίεσης στον κόσμο της Ομόνοιας, αφού αποδεδειγμένα, μέχρι τότε, είμασταν το πιο ένδοξο σωματείο της Κύπρου.
Από εκεί ξεκίνησε ο κατήφορος. Αρχίσαμε να υποβάλλουμε, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, το σωματείο, σε μια απίστευτη πίεση για να μπούμε στους ομίλους. Διαμαρτυρόμαστε σε κάθε άτυχο αποτέλεσμα και ζητούσαμε επίμονα την αλλαγή διοίκησης, η οποία πιστεύαμε ότι θα έφερνε τη δόξα στην ομάδα μας.
Αναγκάσαμε το προηγούμενο μοντέλο διοίκησης, να φύγει κακήν κακώς, και υποδεχθήκαμε μετά βαϊων και κλάδων, τον εργολάβο Μιλτιάδη Νεοφύτου. Απ’εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι
γνωστά και τα κατέγραψε η ιστορία. Η Ομόνοια χρεοκόπησε και αποτάθηκε στον κόσμο της για να σωθεί.
Οι υπηρεσιακές διοικήσεις που ακολούθησαν, δεν μπόρεσαν να ξαναφέρουν την ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών. Αυτό έπρεπε να ήταν αναμενόμενο, καθώς πρώτο μέλημα ήταν πάντα το οικονομικό, ενώ δεν υπήρχε σταθερότητα στη διοίκηση, κάτι το οποίο είναι βασικό συστατικό της επιτυχίας.
Αυτό το οποίο καλούμαστε να κάνουμε στις 28 Φεβρουαρίου, είναι να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης σε ανθρώπους που έρχονται να βοηθήσουν την Ομόνοια με στόχο τους, μόνο να δώσουν. Αυτοί δεν έρχονται για να πάρουν το παραμικρό. Ούτε τις χαλεπιανές, ούτε προμήθειες από την αγορά ποδοσφαιριστών. Πρέπει να τους αφήσουμε να δουλέψουν, να εμπεδωθεί το αίσθημα σταθερότητας στη διοίκηση και να στηρίξουμε, ακόμη και τα λάθη τους.
Το μεγαλύτερο θύμα, της κακοδιαχείρισης του σωματείου, είναι ο περήφανος λαός της Ομόνοιας. Υπεύθυνοι και ανίκανοι, υπάρχουν πολλοί. Ο κάθε ένας από εμάς, μπορούμε να υποδείξουμε και ένα, άνθρωπο ή οργανωμένο σύνολο. Θα πρέπει όμως να κάνουμε και την δική μας αυτοκριτική. Να παραδεχθούμε ότι μέσα από την μεγάλη μας αγάπη για την ομάδα μας, κάναμε λάθη συμπεριφοράς, τα οποία όμως ήταν πάντα ακούσια.
Ας στηρίξουμε τους ανθρώπους που έρχονται για να βγάλουν την Ομόνοια από τα αδιέξοδα και ας γίνουμε όλοι μια γροθιά για να μην είμαστε η γενιά που θα ντρέπεται γιατί οδήγησε την Ομόνοια στην καταστροφή. Κριτική, είμαστε υποχρεωμένοι να ασκούμε. Ιδέες, επιβάλλεται να καταθέσουμε. Να πάψουμε όμως να υποστηρίζουμε ότι γνωρίζουμε την μοναδική αλήθεια και ότι ο κάθε ένας από εμάς, είναι πιο Ομονοιάτης από τον άλλο.
Στις 28 Φεβρουαρίου, καλούμαστε να κάνουμε την αρχή, για να επαναφέρουμε την Ομόνοια, στην ηρεμία και στη σταθερότητα. Μόνο έτσι θα έρθουν και οι επιτυχίες.
Νίκος Κέττηρος
Δημοσιογράφος ΡΙΚ
