Παραθέτουμε αυτούσιο κείμενου του Μιχάλη Μιχαηλίδη, όπως αυτό αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της City Free Press. Επιτέλους βρίσκει κάποιος τα κότσια για “ηθικούς αυτουργούς”, για εποπτες που ότι πρόκληση ή λάθος κι αν κάνουν παραμένουν στις θέσεις τους, καθώς και για τους “ανεγκέφαλους” οπαδούς της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Διαφωνούμε βέβαια με ένα μικρό κομμάτι του στην τελευταία παράγραφο, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.
Του Μιχάλη Μιχαηλίδη / City Free Press
Σε ένα ντέρμπι μεταξύ Ομόνοιας και Αποέλ πας για διάφορους λόγους. Για την ατμόσφαιρα, γιατί θα δεις ένα el classico, για το θέαμα, για τα ωραία συνθήματα της κερκίδας, για το δυνατό vibe, γιατί σε ένα τέτοιο παιχνίδι προσφέρονται όλα σε ένα υπερμεγέθη βαθμό. Ειδικά χθες, οι οπαδοί των δύο αιωνίων είχανε σοβαρό κίνητρο για να δώσουν μαζικό «παρών». Οι μεν του Αποέλ γιατί η ομάδα τους διανύει περίοδο εξαιρετικής φόρμας, με πολλές σερί νίκες και ανεβασμένη απόδοση και ως εκ τούτου (λογικά) ανέμεναν ότι εύκολα ή δύσκολα θα έπαιρναν το ντέρμπι, οι δε της Ομόνοιας γιατί στον πάγκο της ομάδας κάθεται πλέον ένας αγαπημένος της κερκίδας, ο «τρελός αρχηγός» όπως τον αποκαλούν, του οποίου η προσθήκη σίγουρα έχει λειτουργήσει καταλυτικά στο μπουστάρισμα της ψυχολογίας.
Το παιχνίδι ξεκινά, η κερκίδα ζεσταίνεται, οι καλές φάσεις στο αγωνιστικό κομμάτι είναι αρκετές, ο κόσμος (τόσο στη Νότια με τους Πορτοκαλί όσο και στις υπόλοιπες κερκίδες με τους Ομονοιάτες) απολαμβάνει ένα δυνατό και με αρκετά καλό ρυθμό και νεύρο παιχνίδι, μέχρι τη στιγμή που ο επόπτης, ο οποίος «κουμαντάρει» το βόρειο μισό του ΓΣΠ, αποφασίζει να κάνει το show του. Βλέπει πράγματα που κανείς άλλος από τις 14 χιλιάδες των οπαδών στο γήπεδο δε βλέπει, σηκώνει τη σημαία και αποφασίζει για πράγματα με τα οποία διαφωνεί ακόμα και ο διαιτητής του και γενικά, «χαντακώνεται», χάνει την ψυχραιμία του και τίθεται εκτός τόπου και χρόνου με αποτέλεσμα η κερκίδα να τον βρίζει και να του πετά πράγματα. Ναι μεν με τις εξόφθαλμα λανθασμένες αποφάσεις δεν αλλοιώνει το αποτέλεσμα (αν και θα μπορούσε εύκολα να το είχε κάνει), προκαλεί όμως το κοινό αίσθημα με αποτέλεσμα να γίνονται όλα αυτά που είδαμε να γίνονται. Και στο τέλος τι γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις; Εκτός από το να αντιδρά λες και τον πυροβόλησαν με καλασνίκοφ, να τρέχει στο κέντρο του γηπέδου, να κάνει σαν κοριτσάκι που του έκλεψαν τις καραμέλες και εν τέλει, να τιμωρείται η εκάστοτε ομάδα που πέταξε στο γήπεδο από σάντουιτς και αναψυκτικά, μέχρι αναπτήρες και πλακάκια (αναλόγως του πόσο προκλητικός είναι κάποιος διαιτητής ή επόπτης), τίποτα άλλο δε γίνεται. Στην αμέσως επόμενη αγωνιστική, ο επόπτης θα είναι και πάλι εκεί, στο πόστο του και θα κάνει και πάλι το show του. Γιατί ποτέ δεν τιμωρείται κανείς; Είναι κάποιος σε θέση να απαντήσει αυτό το απλό ερώτημα; Και please, σταματήστε να «πιπιλάτε την κουφέττα» με τα ανθρώπινα λάθη. Καταντάτε γρφικοί. Αν εγώ έκανα στη δουλειά μου το 1/10 από τα λάθη που κάνουν αυτοί, θα είχα «πάρει τον πούλλο» εδώ και καιρό. «Και του έκαναν ψυχολογικό πόλεμο… Και τον έβρισαν… Και του ασκούσανε πίεση…». Αν αυτός δεν μπορεί να διαχειριστεί το άγχος και την πίεση, ας πάει να φυτεύει αγγούρια. Σε ένα γήπεδο με 15 χιλιάδες κόσμο τι ήρθε να κάνει; Όταν, όμως, στο τέλος του μήνα παίρνει το εξτραδάκι του, τα ξεχνάει όλα. Καμιά πίεση, κανένα άγχος. Σίγουρα δεν ανήκουν όλοι στην κατηγορία του χθεσινού επόπτη και του χθεσινού διαιτητή (ο οποίος επίσης έκανε πολλά εξόφθαλμα λάθη), είναι όμως πολλοί αυτοί των οποίων οι περιπτώσεις θα πρέπει να εξεταστούν για «πακετάρισμα» από τα γήπεδα και μάλιστα με τη μορφή του κατεπείγοντος. Είναι επικίνδυνοι και εν πάση περιπτώσει, δεν κάνουμε όλοι για όλες τις δουλειές.
Δεν ανέχομαι άλλο να πληρώνω €15 και €20 ευρώ κάθε βδομάδα για να δω την ομάδα μου, σε όποια αγωνιστική κατάσταση κι αν βρίσκεται και να μου το χαλά ο κάθε ανεγκέφαλος. Συγνώμη κιόλας για τον χαρακτηρισμό, δεν είχα σκοπό να χρησιμοποιήσω μια τέτοια λέξη, δεν είναι του επιπέδου μου, απλώς την ξέρω γιατί την ακούω συχνά να την χρησιμοποιούν ορισμένοι για να στολίσουν τους πιτσιρικάδες στις κερκίδες οι οποίοι κάνουν τα επεισόδια. Και φυσικά δεν τους δικαιολογώ, είμαι όμως κι εγώ στην κερκίδα, βλέπω τι γίνεται, ξέρω ποιοι είναι συνήθως (όχι πάντα) οι ηθικοί αυτουργοί και ως εκ τούτου τους δίνω ένα μικρό ελαφρυντικό. Επιπλέον, ξέρω ποιοι είναι και θα μπορούσα κιόλας να τους δαχτυλοδείξω αν χρειαστεί, ενώ πιστεύω ότι το ίδιο μπορούν να κάνουν και όλοι (οι ψυχραιμότεροι) που είναι στις κερκίδες. Χθες, όμως, όλοι αυτοί οι «ανεγκέφαλοι» μας χάρισαν τη (με διαφορά) πιο ωραία στιγμή του ντέρμπι. Λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο, στη φάση που το φορείο μετέφερε εκτός γηπέδου τον Αντωνιάδη, ο οποίος είχε χτυπήσει δυνατά στο κεφάλι, όλοι οι «ανεγκέφαλοι» (από την πλευρά της Ομόνοιας) χάρησαν ένα παρατεταμένο χειροκρότημα στον πιτσιρικά του Αποέλ.
