Πηγή: sigmalive.com
Αν υπάρχει ένας που ξέρει εξαιρετικά τη σημασία της μεσαίας γραμμής, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να κινηθεί, αλλά και να αναχαιτίσει σωστά μία ομάδα είναι ο Κώστας Καϊάφας. Που έφαγε για σχεδόν δύο δεκαετίες με το κουτάλι το χώρο αυτό, είτε σαν επιτελικός, είτε σαν 6άρι, είτε σαν 8άρι, ακόμη και σε θέση δεξιού μπακ χαφ στο 3-5-2 στα τέλη της δεκαετίας του 90. Με το ποδόσφαιρο να εξελίσσεται και ν΄ αλλάζει συνεχώς, οι απαιτήσεις για τα χαφ, αυξάνονται και διαφοροποιούνται. Είναι ενδιαφέρον όμως να σημειώσουμε ότι όταν η Ομόνοια, κατάφερε να βρει το σωστό συνδυασμό στα χαφ, έχοντας φυσικά και τις ανάλογες ισορροπίες στις υπόλοιπες θέσεις, είχε επιτυχίες. Είναι επίσης ενδιαφέρον, ότι η ομάδα της Λευκωσίας είναι η μόνη εκ των μεγάλων που επέλεξε τα 2 τελευταία χρόνια να έχει ένα μόνο κλασσικό εξάρι. Πηγαίνοντας λοιπόν πίσω στο χρόνο θα θυμηθούμε τα εξής.
2000-2001: Ο Χάουαρντ στο 4-4-2 περνά τον Ιωακείμ δεύτερο χαφ, δίπλα στον κατ΄ εξοχήν ανασταλτικό χαφ της ομάδας Χάρη Νικολάου. Το δίδυμο λειτούργησε άψογα, με τον Ιωακείμ να φεύγει σαν κρυφός φορ και να σκοράρει πολλά και σημαντικά γκολ στη πορεία για τον τίτλο.
2002-2004: Σο 3-5-2 με τον Χάμπερ δίπλα στο Χάρη Νικολάου και τον Καϊάφα επιτελικό, η Ομόνοια βρίσκει ένα εξαίρετο συνδυασμό, με βάση το αγωνιστικό προφίλ των τριών παικτών. Παίρνει μία χρονιά το πρωτάθλημα και την επόμενη (χάνοντας τον Ράουφμαν στην 5η αγωνιστική) το χάνει στις λεπτομέρειες.
2005-2007: Ντομπρασίνοβιτς-Καϊάφας το βασικό δίδυμο κυρίως σε 4-4-2. Πιο light, κεντρικό σχήμα, που σε κάποιο βαθμό υστερούσε ανασταλτικά, αλλά έδινε μεγάλη ώθηση στον γενικώς επιθετικό προσανατολισμό της ομάδας.
2008-2009: Ο Κασέκε κάνει twin με τον Ζλόγκαρ στο 4-2-3-1. ΄΄Σκυλί΄΄ ο ένας, με πολλές επιθετικές αρετές ο δεύτερος, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξαιρετικά επιθετική Ομόνοια εκείνης της χρονιάς. Το Δεκέμβριο πάντως προστέθηκε και ο Γραμμόζης.
2009-2010: Ο Πατσατζόγλου έρχεται μετά βαΐων και κλάδων για να κυριαρχήσει στο χώρο, αλλά καλά καλά αρχίσει το πρωτάθλημα τραυματίζεται σοβαρά. Ο ιδανικός συνδυασμός θα προκύψει προς το τέλος, όταν ο Λεμονής ρίχνει στα χαφ τον Λεάντρο (ήρθε για ακραίος αμυντικός ή μέσος), δίπλα στο Μακρίδη και τον Κασέκε να κάνει τη περισσότερη ΄΄βρώμικη δουλειά΄΄., αλλά και τους άλλους δύο να μαρκάρουν πάρα πολύ. Όμως παράλληλα υπήρχε βάθος με Γραμμόζη και Παναγή, που σε κάποια παιχνίδια έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
2010-11: Ο Ρουέδα ήρθε για να πάρει θέση βασικού, δίπλα στον Κασέκε, αλλά ο ισπανός ήταν λίγο από όλα στο κέντρο. Ο Λεάντρο ήταν αυτός που γενικώς τράβηξε κουπί, αλλά περισσότερο σαν επιθετικός μέσος. Κατά συνθήκη αγωνίστηκε και ο Αγκουϊάρ, σε μία χρονιά με πολλές αγωνιστικές αστάθειες.
2011-12: Μετά από πολλά χρόνια, η Ομόνοια παίζει και πάλι με 2 βασικά ανασταλτικά χαφ. Σάλατιτς και Κασέκε. Για μεγάλο διάστημα οδηγεί τη κούρσα, χάνει το τίτλο κυρίως μετά από black out στα τελευταία λεπτά τριών ντέρμπι . Το μοντέλο όμως δούλεψε σχεδόν ολόχρονα.
2012-13: Ένας και πάλι κλασσικός ανασταλτικός, ο Σοάρες. Εξαιρετικός, αλλά ένας. Η μεσαία γραμμή δούλεψε ρολόι με Σοάρες, Λεάντρο, Ασίς, αλλά από Φεβρουάριο και μετά. Προσθέστε βέβαια ότι εκείνη την εποχή, Εφραίμ, Χριστοφή και Άλβες ήταν επίσης ασυγκράτητοι. Με τέτοιο επιθετικό μοντέλο η άμυνα δεχόταν λιγότερη πίεση.
2013-14: Και πάλι αρχή με ένα κλασσικό 6άρι (Σοάρες), συνέχεια με άλλο (Σερτζίνιο). . Άλλη όμως η Ομόνοια της φετινής σεζόν, με την δυσκαμψία του άξονα της να είναι χαρακτηριστική για μεγάλο διάστημα. Αποτέλεσμα να μην έχει καλή αμυντική απόδοση. Ο Καϊάφας έβαλε τάξη, αλλά σίγουρα θα ήθελε να έχει άλλο ένα γρανάζι στο χώρο.
Γενικά βγαίνει ένα απλό συμπέρασμα. Τα εξάρια, τέλος πάντων οι κεντρικοί χαφ με μπόλικες ανασταλτικές αρμοδιότητες, είναι κλειδιά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και θέλουν πάντα το ταίρι τους. Δεν είναι απαραίτητο να παίζουν στην 11άδα μαζί, αλλά σε πολλές περιπτώσεις θα χρειαστεί να το κάνουν. Όπως και είναι απαραίτητο ο ένας να εναλλάσσει, να δίνει ανάσες στον άλλο. Όποια ομάδα δεν έχει ισχύ στις θέσεις αυτές το πληρώνει. Και σίγουρα, ίσως η πορεία της Ομόνοιας πέρσι και φέτος, να ήταν διαφορετική, αν σε κάποια παιχνίδια, κυρίως ντέρμπι, είχε τη πολυτέλεια να παρατάξει δύο ανασταλτικά χαφ.
– Ίσως το ανασταλτικό χαφ, να μην είναι και ο σωστός όρος για τους παίκτες που παίζουν πίσω από τον κεντρικό επιθετικό μέσο. Αλλά είναι ο πιο διαδεδομένος και γι΄ αυτόν τον χρησιμοποιούμε.
