Το μέλος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Χρίστος Χριστοφίδης, ανέβασε την πιο πάνω φωτογραφία στο λογαριασμό του στο Facebook, μαζί με ένα κείμενο. Σε αυτό μιλάει για ένα οπαδό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τον Μάριο, φοιτητή φιλολογίας στο Πανεπιστήμειο Κύπρου. Ο Μάριος είναι κάθε εβδομάδα στις κερκίδες για να “δει” την αγαπημένη του ΟΜΟΝΟΙΑ, μόνο που το κάνει με την καρδιά του…Διαβάστε το κείμενο που ανέβασε ο Χρίστος, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι πολύ περισσότερα από μια ομάδα:
Τυφλή Αγάπη
Στο χώρο των εισιτηρίων διαρκείας στην Ανατολική κερκίδα του ΓΣΠ, ακριβώς δίπλα μου, κάθεται θαρρώ ο πιο αγνός φίλαθλος. Ένας οπαδός που έχει τυφλή αγάπη για το σωματείο του την ΟΜΟΝΟΙΑ. Ένας άνθρωπος που ενσαρκώνει όλα όσα το λαοφιλέστερο σωματείο στην Κύπρο εκπροσωπεί: αρχές, αξίες και ιδανικά. Με βασικότερο, τον αγώνα του απλού ανθρώπου για μια καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή. Να τα καταφέρει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρος ότι όσοι διαβάζουν το κείμενο θα διερωτώνται πως μετριέται η αγάπη και το πάθος. Θα σκέφτεστε φίλες και φίλοι πως γνωρίζετε πολλούς άλλους που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον τίτλο αυτό. Έχετε δίκαιο.
Επιτρέψετέ μου να συστήσω τη δική μου επιλογή. Ονομάζεται Μάριος Βουτής. Είναι εκεί σε κάθε παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας, σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και είναι εντελώς τυφλός. Ναι. Εντελώς τυφλός.
Κάθεται ήσυχα, με τα ακουστικά στα αυτιά και το ραδιοφωνάκι στο χέρι. Συμμετέχει στον παλμό της κερκίδας, χαίρεται, στεναχωριέται μαζί μας. Γελά όμως περισσότερο γιατί μπορεί να ακούσει, την ώρα που το ραδιόφωνο δε μεταδίδει την ΟΜΟΝΟΙΑ, όσα «ωραία» στην κερκίδα περνούν από εμάς απαρατήρητα.
Σπουδάζει. Είναι τελειόφοιτος φοιτητής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είναι δραστήριος και συμμετέχει στην κοινωνική δραστηριότητα ενεργώς. Τις προάλλες μου περιέγραφε την επιμονή του να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές. Τον αγώνα που ήδη ξεκίνησε για την επαγγελματική του αποκατάσταση.
Αυτό που λίγοι ίσως γνωρίζουν είναι ότι πρόσφατα πέρασε άλλη μια σοβαρότατη δοκιμασία της υγείας του και στάθηκε όρθιος.
Πήρα την άδεια του ιδίου και της οικογένειας του για να γράψω αυτό το σημείωμα για δύο λόγους.
Πρώτο, να ξαναθυμηθούμε γιατί σύλλογοι και σωματεία όπως η ΟΜΟΝΟΙΑ υπάρχουν. Κάτι πολύ περισσότερο από μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ένα σωματείο που μπορεί να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα, το λαό, ότι η επιτυχία για τους αδύνατους είναι εφικτή. Ότι όλοι μαζί μπορούμε. Λαός. Μια φωνή και μια γροθιά. Ότι αυτά τα ιδανικά και οι αρχές τελικά θα κατισχύσουν. Όπως τα κατάφεραν μια χούφτα «απόβλητοι» και εκδιωγμένοι, το 1948.
Όπως τις δεκαετίες, του ’50, του ΄60, του ΄70, του ΄80 μέχρι και σήμερα. Γιατί πίσω είναι ο λαός. Γιατί δεν είναι υπόθεση του ενός αλλά του συνόλου. Γιατί οι άλλοι έχουν πολλά «όπλα» αλλά εμείς ενωμένοι, μαζί, μια γροθιά, με πίστη στο τι πρεσβεύουμε μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Δεύτερο, γιατί αυτό το παιδί, με τη συγκεκριμένη αναπηρία, θα βγει αύριο παραέξω στην κοινωνία. Να εργαστεί, να δημιουργήσει. Πιθανότατα σε κάποιο σχολείο. Πρέπει να ξέρει η κοινωνία ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες, είναι δημιουργικό κομμάτι της. Μπορούν να είναι συμμέτοχοι. Στο ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, στον πολιτισμό, παντού. Καμιά διάκριςη λοιπόν για τα παιδιά αυτά!
Ως απλό μέλος του σωματείου ΟΜΟΝΟΙΑ εισηγούμαι στο Δ.Σ. του σωματείου να τιμήσει το Μάριο Βουτή. Ένα νέο παιδί με αγάπη για την ομάδα του, με απεριόριστη αγάπη για τη ζωή. Ίσως το πιο τυφλό πράγμα πάνω του τελικά να είναι αυτή η άδολη αγάπη… Και ότι πιο αγνό ο αγώνας για να ζήσει, πραγματικά να ζήσει τη ζωή!
