Στο ποδόσφαιρο, παίζει συνήθως πολύ μεγάλο ρόλο η ομοιογένεια για τα αποτελέσματα που παίρνει μια ομάδα. Όλες οι επιτυχημένες ομάδες, επιδιώκουν να κρατάνε κάθε καλοκαίρι ένα κορμό από ικανούς ποδοσφαιριστές και να χτίζουν επάνω του. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ αυτό δεν συμβαίνει φέτος, αφού παρακολουθούμε σαρωτικές αλλαγές. Αν αυτές θα πετύχουν, θα το μάθουμε στο τέλος, υπάρχουν όμως λόγοι που γίνεται κάτι τέτοιο.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε, ότι προφανώς θα προτιμούσαμε να είχαν κάποιοι ποιοτικοί παίκτες στο ρόστερ. Ποιος δεν θα ήθελε για παράδειγμα το Σκέμπρι και του χρόνου στο ρόστερ, ή ένα υγιή Λεάντρο στα χαφ; Σίγουρα θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν οι αλλαγές μειώνονταν λίγο, όμως η άποψη μας, δεν αλλάζει την ουσία αυτού του κομματιού, που είναι η λογική πίσω από το γενικό λίφτιγκ.
Ξεκινάμε λοιπόν. Καταρχάς ο προϋπολογισμός έπρεπε να μειωθεί αισθητά. Χώρος για ακριβοπληρωμένους δεν υπάρχει και κάπου εκεί προέκυψε η πρώτη κατηγορία αποχώρησης. Επιπρόσθετα, υπήρχαν ποδοσφαιριστές που μπορεί να μην λάμβαναν όσα ο Εφραίμ ή ο Ασσίς, αλλά και πάλι έπαιρναν ποσά δυσανάλογα της προσφοράς τους, με κλασσικά παραδείγματα τους Θερβέρα και Πλατινί. Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι τερματίσαμε φέτος 5οι. Αυτό σημαίνει αφενός πως είχαμε πρόβλημα ποιότητας και αφετέρου, πως ίσως η νοοτροπία της ομάδας να μην ήταν η κατάλληλη και να χρειαζόταν κάτι δραστικό για να αλλάξει.
Λέμε ξανά ότι το όλο πρότζεκτ που έχει βάλει μπροστά η ΟΜΟΝΟΙΑ θα κριθεί στο τέλος. Τονίζουμε όμως, ότι ο Καϊάφας δεν τρελάθηκε ένα πρωί και αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα. Έζησε την ομάδα για κάποιους μήνες και έκρινε πως για να χτίσουμε στην προκειμένη περίπτωση, έπρεπε πρώτα να χαλάσουμε.
