Αν πω ότι δεν καταλαβαίνω την πίκρα του κάθε Ομονοιάτη σήμερα, θα είμαι ψεύτης. Αν πάλι πω ότι δεν συμμερίζομαι τον θυμό του, σημαίνει ότι υποκρίνομαι. Η πίκρα και ο θυμός όμως δεν οφείλονται τόσο στα ψέματα του Εφραίμ απέναντι στην ομάδα που τον έκανε αναγνωρίσιμο και εκατομμυριούχο, ούτε στη φυγή του αυτή καθ΄ εαυτή. Θα τολμήσω να πω ακόμα, ότι δεν οφείλονται ούτε στο γεγονός ότι μη επιδεικνύοντας ίχνος σεβασμού έναντι του κόσμου που τον πίστεψε και της ομάδας που του απέδωσε την ύψιστη τιμή χρίζοντας τον και αρχηγό της, μετακομίζει στο βόθρο της Κένετυ. Η πίκρα και ο θυμός οφείλονται φίλοι μου στο γεγονός ότι νιώθουμε πως πλέον κανένας δεν μας σέβεται. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό ως ένα βαθμό το καταλαβαίνω, διότι τα τελευταία χρόνια ούτε εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας και την ομάδα μας.
Προσωπικά από μικρό παιδί που παρακολουθώ την ΟΜΟΝΟΙΑ (και μπορώ να πω ότι πρόλαβα και λίγο την εποχή της φανέλας), ουδέποτε είπα στον πατέρα μου να μου αγοράσει φανέλα με το όνομα οποιουδήποτε παίκτη. Διότι από μικρό με έμαθε ότι πάνω από όλους και όλα είναι η ΟΜΑΔΑ, η ΟΜΟΝΟΙΑ. Ναι, το ποδόσφαιρο είναι πλέον επαγγελματικό. Ναι, οι παίκτες κοιτούν πρώτα από όλα την τσέπη τους. Αλλά όπως και να το κάνουμε, για να αγωνιστείς στην ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Αν αφεθείς ως παίκτης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και γίνεις ένα με τον κόσμο, αποφάσεις σαν αυτή που είχε να πάρει ο Εφραίμ, είναι πανεύκολες. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι απλά μια ομάδα. Οι αποδείξεις είναι καθημερινές. Άλλοι στη θέση μας ήδη θα είχαν βάλει λουκέτο.
Θέλω να πω πολλά. Δεν πρέπει όμως. Ξέρω ότι όλοι μέσα μας ξέρουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ξέρω ότι όλοι μέσα μας κλαίμε για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ξέρω όμως επίσης, ότι όλοι μας δεν πρόκειται να ανεχτούμε να μην μας υπολογίζουν οι άλλοι. Διότι είμαστε η ΟΜΟΝΟΙΑ. Είμαστε η ΟΜΟΝΟΙΑ. Δεν χρειάζεται να προσθέσω δίπλα από τη λέξη αυτή οποιοδήποτε άλλο επίθετο. Γι΄αυτό πρώτοι εμείς πρέπει να αγκαλιάσουμε και να σεβαστούμε αυτή την ομάδα. Να την ξανααγαπήσουμε με πάθος. Να την ξαναερωτευτούμε. Να την προστατέψουμε και να ορκιστούμε ότι ποτέ ξανά δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Εφραίμ να έχει καν επιλογή.
Στην ΟΜΟΝΟΙΑ του αύριο, έχουν θέση μόνο όσοι παίζουν πρώτα για τη φανέλα και τον κόσμο και μετά για τα λεφτά, όσο οπισθοδρομικό και αν ακούγεται αυτό. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ του αύριο, παίζουν μόνο όσοι είναι πρόθυμοι να γίνουν ένα με εμάς. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ του αύριο, παίζουν μόνο όσοι δεν το βλέπουν ως αγγαρεία, αλλά ως ευκαιρία να γράψουν το όνομά τους ανάμεσα σε αυτούς που την έκαναν ξανά ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ του αύριο, παίζουν μόνο ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ.
Κεφάλια ψηλά, περήφανα και δυνατά. Διότι εμείς δεν αγαπάμε τις επιτυχίες της ομάδας μας. Εμείς αγαπάμε απλά την ομάδα μας.
Ομόνοια ως το τέλος!
Το Κεντρί
