Πάει και το Δεκαπενταύγουστο. Η πλειοψηφία του κόσμου περνάει τις τελευταίες μέρες διακοπών του, πριν μπει ξανά στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Για τον ΠΡΑΣΙΝΟ ΛΑΟ, οι φετινές διακοπές ήταν πολύ διαφορετικές από τις προηγούμενες. Φέτος επιτέλους ονειρεύεται ξανά, έχει απαιτήσεις από την ομάδα και τον εαυτό του. Απαιτήσεις που η ίδια ομάδα δημιούργησε.
Συγκρίνετε απλά με την περσινή κατάσταση. Έγινε κάκιστος προγραμματισμός, η ομάδα αποκλείστηκε νωρίς στην Ευρώπη, η αδυναμία επικοινωνιακής διαχείρισης της κατάστασης ήταν ολοφάνερη, ο οικονομικός κλοιός έσφιγγε από γρήγορα επικίνδυνα και οι ποδοσφαιριστές ήταν αναγκασμένοι να μετατραπούν σε περιπλανόμενο θίασο που έδινε παιχνίδια στα χωριά. Μύριζε μπαρούτι η ατμόσφαιρα και αυτό το συναίσθημα δεν έφυγε ούτε μετά το Πελένδρι όπου πραγματικά έσκασε η βόμβα. Ήταν ξεκάθαρο πως η χρονιά δύσκολα θα έβγαινε και εν τέλη, δεν βγήκε…
Τότε, παράλληλα με οποιαδήποτε κριτική όσον αφορά τη διαχείριση από τη διοίκηση, υπενθυμίζαμε σε όλους πως ποδοσφαιρική ομάδα είμαστε και το τι παρακολουθούμε στο γήπεδο επηρεάζει προφανώς τη διάθεση και τη ψυχολογία του κόσμου. Το γεγονός αποδείχθηκε περίτρανα φέτος, αφού οι εμφανίσεις και οι νίκες κόντρα στις (έστω αδύναμες) Μπουντούτσνοστ και Μέταλουργκ, έχουν δώσει δικαίωμα ξανά στο όνειρο. Έχουν φέρει κοντά το κόσμο, που είναι αισιόδοξος για τη χρονιά, αλλά προσγειωμένος και απόλυτα συνειδητοποιημένος: υπάρχει πάρα πολλή δουλειά να γίνει. Είναι η πρώτη φορά εδώ και 3-4 χρόνια που κάνουμε χαρούμενο Δεκαπενταύγουστο, για την ώρα ας το χαρούμε…
