Η εμφάνιση της προηγούμενης Πέμπτης έφερε χαμόγελα και αισιοδοξία. Για πρώτη φορά όμως, η αισιοδοξία, δεν συγχέεται με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό και την οριοθέτηση στόχων που είναι πιθανότατα ανέφικτοι. Ο κόσμος της ομάδας μας ωρίμασε μέσα από τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων και πλέον κάνει στροφή στη φιλοσοφία του “βήμα βήμα”.
Δεν λέμε, καλό είναι να βάζεις υψηλούς στόχους, καλό είναι και να ονειρεύεσαι. Τα τελευταία χρόνια όμως, παρασυρόμενοι πολλές φορές από δηλώσεις παραγόντων, αδυνατούσαμε να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά, αλλά και τις αδυναμίες μας και στο τέλος το μόνο που καταφέρναμε ήταν να εξασκούμε αχρείαστη πίεση στην ομάδα. Η περσινή χρονιά για παράδειγμα, “σχόλασε” στο 72 του δεύτερου παιχνιδιού με την Άστρα και το γκολ του Μπουντέσκου. Ένα ματς του 2ου προκριματικού που αντιμετωπίσαμε σαν παιχνίδι ζωής και θανάτου.
Φέτος σκεφτόμαστε αλλιώς, πιο προσγειωμένα, πιο ταπεινά. Σε αυτό βοήθησαν όπως προαναφέραμε και όσα περάσαμε, βοήθησε όμως και η προσέγγιση του τεχνικού τημ και της διοίκησης. Οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, μακάρι να συνοδεύονται και από επιτυχίες.
