Ακούω πολύ συχνά τελευταίως τους φίλους μου Ομονοιάτες να λένε για τους απέναντι πως «τούτοι εξεφύγαν». Όταν μπω στη συζήτηση, τους ακούω να μου λένε ότι «πλέον εκάμαν κόκκαλο», ότι μπορεί διαχρονικά να είχαν το παρασκήνιο και το κούντημα για να ανεβούν στην κορυφή, αλλά άπαξ και σκαρφάλωσαν δεν έσιει πιον να κατεβούν, διότι τα λεφτά της Ευρώπης τους έχουν μετατρέψει σε υπερομάδα.
Με όλο το σεβασμό: ΠΑΠΑΡΙΕΣ. Συγχωρέστε με φίλοι αναγνώστες που θα ασχοληθώ με τους απέναντι, αλλά δυστυχώς είναι αυτούς που – κατά κύριο λόγο – έχουμε να αντιμετωπίσουμε προκειμένου να επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε. Όσο και αν δυναμώνουν οικονομικά, άλλο τόσο τους σπρώχνουν στο γήπεδο. Είμαστε μόλις στην έβδομη αγωνιστική και η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει απωλέσει μίνιμουμ 5 βαθμούς από τη διαιτησία, τη στιγμή που όποιος προβάλει αντίσταση στην ομάδα του Κουτσοκούμνη, χειρουργείται με γάντια ή δίχως γάντια, με αναισθητικό ή όξυπνος. Μετά το παιχνίδι τους με την Ανόρθωση (θέατρο εκτός περιοχής του Παπά, αποβολή και πέναλτυ ο Λαΐφης), χθες είδαμε τον Καρλάο να θερίζει κανονικά και με το νόμο τον επιθετικό της Σαλαμίνας, και μάλιστα που πίσω και να σηκώνεται πάνω λες και δεν συμβαίνει τίποτε.
Ζούμε αγαπητοί αναγνώστες το απόλυτο θέατρο. Οι Αποελίστες γνωρίζουν ότι το πρωτάθλημα είναι μούφα, γνωρίζουν ότι θα πάσιν γήπεδο (οι παραπάνω δεν πάσιν καν) και εκεί που θα δυσκολευτούν, θα καθαρίσουν άλλοι. Αλλά, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, διότι λαμβάνουν μέρος κανονικά στην παράσταση. Όταν ήμουν μωρό, τες Πρωτοχρονιές στο σπίτι της γιαγιάς μου γινόταν της πουτάνας, διότι όλα τα ξαδέρφια μου (τζιαι εγώ μέσα) εθέλαν να έβρουν το σελίνι της βασιλόπιττας. Οπόταν η γιαγιά μου έβαλλεν σελίνια σε ούλλα τα κομμάθκια. Εμείς εξέραμεν το, αλλά άρεσκεν μας. Δεν εμπόρες να χάσεις και ήμασταν όλοι happy. Έτσι και οι Αποελίστες. Μέρος της παράστασης. Κλείουν τα ταξίθκια τους στο Άμστενταμ για να καμαρώσουν ότι πίνουν τες ψιλές τους για το Αποελίν, γοράζουν εισητήρια για το μουσείο του Καμπ Νου να δούσιν τον Μέσι τζιαι τον Νειμάρ τζιαι φκάλλουν φωτογραφίες με τες γεναίτζιες τους που κάτω που τον πύργον του Άιφελ να γλύφουνται, τυλιμένοι με την σιάρπαν του Αποέλ.
Το κυπριακό ποδόσφαιρο οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο βόθρο. Μου θυμίζει το ελληνικό πρωτάθλημα με το οποίο πλέον ασχολούνται ελάχιστοι. Θα θυμάστε φαντάζομαι τη φιέστα του Ολυμπιακού πριν 2 χρόνια μετά το συνολικό ξενέρωμα των γαύρων για την άδικη κατάκτηση του κυπέλου. Φιέστα, με το Καραϊσκάκη να θυμίζει κηδεία. Εδώ μπαίνουν στην εικόνα και οι άλλες ομάδες του πρωταθλήματος. Δεν αρκεί να φωνάζουμε μόνοι μας. Δεν καταλαβαίνετε ότι σας χρησιμοποιούν όλους για να κάμνει το show του το Αποέλ; Δεν καταλαβαίνετε ότι θα χάσετε όλοι μάρκες από παντού, ότι και αν ακόμα ευνοηθείτε σε κάποια ματς, σε άλλα θα σας πετσοκόψουν διότι πρέπει να κόψετε πίσω; Τρανό παράδειγμα το χθεσινό παιχνίδι. Σας τα λέγαμε φίλοι Σαλαμιναίοι μετά την άδικη κόκκινη του Στεπάνοφ. Δεν μας πιστέψατε.
Προς όλες λοιπόν τις ομάδες. Συνταχθείτε μαζί μας σε ενιαίο μέτωπο. Όχι εναντίον του Αποέλ, αλλά υπέρ ενός δίκαιου πρωταθλήματος. Να παίζουμε ποδόσφαιρο στο οποίο θα υπερέχει ο πιο άξιος, στο οποίο θα βασιλεύουν οι αρχές του ευ αγωνίζεσθαι και της ευγενούς άμιλλας. Γιατί στο κάτω-κάτω, αυτός είναι ο αθλητισμός. Να καθαρίσουμε τον στάβλο από τους διεφθαρμένους καρεκλοκένταυρους και αυτούς που πληρώνονται 400 ευρώ για να κάμουν μια διαιτησία, και έχουν το θράσος να γυρίζουν πάνω στην κερκίδα και να ξιτιμάζουν Ομονοιάτες. Οι τελευταίοι, φαίνεται να αγνοούν, ότι ο λαός άρχισε να φορτώνει επικίνδυνα…
ΟΜΟΝΟΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
Το κεντρί.
