Εδώ και πολύ καιρό, μιλάμε για συγκέντρωση σε όλο το ενενηντάλεπτο, κάτι που λείπει από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Γράψαμε επίσης για περιορισμό των ατομικών λαθών, γιατί αυτά συνήθως στοιχίζουν. Δυστυχώς και τα δύο έκαναν την εμφάνιση τους στο δίλεπτο 65-67 με αποτέλεσμα η ομάδα μας να δεχθεί μια ντροπιαστική ήττα. Εκείνα τα δυο λεπτά, κυριολεκτικά έσβησαν τα φώτα.
Ο εφησυχασμός μετά το γκολ του Μίκαελ Ποτέ, ήταν απλά ακατανόητος. Αντί το γκολ να βοηθήσει την ομάδα να ανέβει ψυχολογικά, να πιέσει τον αντίπαλο και να σκοτώσει τον αντίπαλο, κοιμηθήκαμε. Οι αντιδράσεις μας και στα δυο γκολ της Αγίας Νάπας ήταν κακές, σαν ο νους των παικτών να ήταν αλλού. Και όπως πάντα, τα λάθη μας τα πληρώνουμε πολύ ακριβά.
Από το σημείο πάντως που δεχθήκαμε το δεύτερο γκολ και μετά, η ΟΜΟΝΟΙΑ έγινε πιο επιθετική και έκλεισε τον αντίπαλο στα καρέ του. Γεγονός, που μας φέρνει σε ακόμα ένα ερώτημα: γιατί στα προηγούμενα 67 λεπτά, δεν έκαναν το ίδιο οι ποδοσφαιριστές μας; Γιατί έπρεπε να μείνουμε πίσω στο σκορ πριν επιτεθούμε, πριν αρχίσουμε να ζητάμε επίπονα το γκολ, πριν τελοσπάντων δείξουμε πως εμείς είμαστε η μεγάλη ομάδα που θέλει πώς και πώς τη νίκη;
