Μια ήττα σε αιώνιο ντέρμπι πάντα θα πονάει. Μπορεί σήμερα να εστιάζουμε στην υπεροχή μας, να λέμε για την κόκκινη ή το πέναλτι, να αναφέρουμε τους ήχους μαϊμού στον Ποτέ, όμως αύριο η ήττα θα μας στεναχωρήσει. Η ΟΜΟΝΟΙΑ όμως πρέπει να συνεχίσει και για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό, έχει πολλά θετικά στα οποία να μπορεί να στηριχθεί.
Δεν μας άξιζε η ήττα, από όποια πλευρά και να το πάρει κανείς. Η κατοχή ήταν ισοζυγισμένη, οι ευκαιρίες μοιρασμένες, τα καλά μας διαστήματα περισσότερα από τον αντίπαλο. Η ΟΜΟΝΟΙΑ διατηρώντας τον κυπριακό άξονα και έχοντας για ηγέτη τον Ασσίς, κατάφερε σε πολλές περιπτώσεις να κλείσει το Αποέλ και να το αναγκάσει να έχει παθητικό ρόλο. Αυτήν ακριβώς τη λειτουργία, δεν την είχαμε δει όλη τη χρονιά. Μπορεί να είμαστε 11 βαθμούς από την κορυφή, όμως υπάρχει δρόμος ακόμα να κλείσουμε την διαφορά.
Τα προβλήματα μας, κυρίως τα εξωαγωνιστικά, θα ήταν εδώ ακόμα κι αν παίρναμε αυτό που αξίζαμε σήμερα. Τουλάχιστον αγωνιστικά, αρχίζουμε να στέλνουμε ελπιδοφόρα μηνύματα. Κρατάμε λοιπόν τα θετικά και συνεχίζουμε τον δύσκολο δρόμο μας.
