Η ψεσινή τελευταία αγωνιστική της 13ης αγωνιστικής, απέδειξε ξανά αυτό που γνωρίζει καλά όλος ο κόσμος: δεν υπάρχει ούτε και μια ομάδα φόβητρο στο κυπριακό πρωτάθλημα. Τρύπιες άμυνες, κακός ρυθμός, τραγικές διαιτησίες, παιχνίδια ρουλέτα. Κανείς δεν ξεχωρίζει, ούτε καν η πολυδιαφημισμένη ομάδα του αιωνίου που δεν έπαιξε ούτε σε ένα ματς μπάλα. Και είναι να τρελαίνεσαι πως καταφέραμε να είμαστε τόσο πίσω στη βαθμολογία.
Σίγουρα έπαιξαν και τα διαιτητικά λάθη το ρόλο τους, όταν αυτά διαπράττονται τα αναφέρουμε. Ανεξάρτητα από αυτά όμως, η ΟΜΟΝΟΙΑ θα μπορούσε να ήταν σε πολύ καλύτερη θέση αν έκανε τα αυτονόητα. Αν κέρδιζε για παράδειγμα την Αγία Νάπα και την ΑΕΚ στο ΓΣΠ. Αν με το Αποέλ έπαιρνε κεφάλι στο σκορ όταν το δικαιούταν. Αν την τελευταία Κυριακή κόντρα στην Ανόρθωση, δεν έσβηνε ο διακόπτης από το 45′ και μετά. Με τα “Αν” και τα “θα” όμως δεν παίρνεις τίτλους. Με τους βαθμούς τους παίρνεις και μεις τους πετάμε στα σκουπίδια.
Δεν πρέπει να μας τρομάζει κανένας. Κανένας απολύτως πέραν από τη δική μας μετριότητα από την οποία για εξωαγωνιστικούς περισσότερο και αγωνιστικούς λιγότερο λόγους, αδυνατούμε να ξεφύγουμε. Ακόμα και τώρα δεν είναι αργά πάντως, να συγκεντρωθούμε στη βελτίωση και να στρωθούμε στη δουλειά. Με τη μορφή που έχει το πρωτάθλημα μας και την έλλειψη ιδιαίτερα καλών ομάδων, ποιος ξέρει που μπορεί να μας βγάλει ενδεχόμενη βελτίωση.
