Μετά το Σερτζίνιο, ο Ακουισταπάτσε θα μπορούσαμε να γράφουμε. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν είναι οι πρώτοι ποδοσφαιριστές που φεύγουν για οικονομικούς λόγους. Άλλους η προηγούμενη διοίκηση τους έσπασε άγαρμπα και μονομερώς τα συμβόλαια με αποτέλεσμα να μας τρέχουν ξοπίσω (π.χ. Μπουθόν αλλά υπάρχουν περισσότεροι), άλλοι την έκαναν διακριτικά μόλις κατάλαβαν τι έπαιζε (Σάλατιτς), άλλους διοικήσεις του πώλησαν με το ζόρι (Χριστοφή, Άλβες) για να καλύψουν τη δική τους αδυναμία να περάσουν τα κριτήρια.
Αυτό το πράγμα πάει χρόνια. Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι αντέχουμε τέτοιους προϋπολογισμούς, όταν η διοίκηση Νεοφύτου (το τονίζουμε διοίκηση, όχι μόνος του) μας άφησε δωράκι 15 εκατομμύρια; Δεν μπορεί να γίνεται προγραμματισμός με υποθέσεις και την ελπίδα πως ο κόσμος θα καλύψει τη διαφορά. Πώς να την καλύψει όταν τα τελευταία 4 χρόνια ζει καθημερινά ένα μαρτύριο που του πληγώνει την αξιοπρέπεια; Πώς να τα καλύψει όταν περιμένει από 3 διαδοχικές διοικήσεις να του παρουσιάσουν ένα πλάνο εξόδου από την κρίση και αντί αυτού, βλέπει παίκτες να αποχωρούν επειδή δεν πληρώνονται;
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά: δεν μπορούμε άλλο να έχουμε προϋπολογισμό σε αυτά τα ύψη. Είμαστε βέβαιοι πως αν ήταν 1 εκατομμύριο λιγότερο αλλά οι παίκτες πληρώνονταν, δεν θα εκπέμπαμε αυτή την εικόνα. Άλλες ομάδες καταφέρνουν με λιγότερα να είναι ανταγωνιστικές (π.χ. ο επόμενος αντίπαλος μας ΑΕΚ) και δεν έχουν καν το μέγεθος ή τη δυναμική του κόσμου μας, εμείς γιατί δεν το παίρνουμε επιτέλους απόφαση πως εκείνο που χρειάζεται είναι επαγγελματική οργάνωση του ποδοσφαιρικού τμήματος και όχι ψηλός προϋπολογισμός; Το μπάτζετ πρέπει να πέσει, τα όσα λεφτά διαθέτουμε πρέπει να αρχίσουν να αξιοποιούνται σωστά.
1/1/2015 σήμερα. Μια χρονιά που όλοι σκεφτόμαστε και ευχόμαστε ότι χειρότερη από την προηγούμενη δεν μπορεί να είναι. Ε, λοιπόν αν δεν αλλάξουμε κάτι, μπορεί να είναι και χειρότερη. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους και αν δούμε τις πραγματικότητες.
