Δεν μας παίρνει άλλο. Οποιοσδήποτε δεν μπορεί να δει ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι σε οριακή κατάσταση, αλλά και ότι ο κόσμος απομακρύνεται, κοροϊδεύει τον εαυτό του. Κι αν ο βαθμός απομάκρυνσης αυξηθεί ακόμα λίγο, θα σημαίνει τον οριστικό μαρασμό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Σε κανένα δεν αρέσουν αυτά που γράφουμε, από το 2011 και μετά όμως ο ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ βλέπει την αξιοπρέπεια του να δέχεται συνεχώς κτυπήματα και την κατάσταση να μην βελτιώνεται. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει για πόσο ακόμα θα αντέξει.
Το 2015 πρέπει να είναι έτος λιτότητας (όπως και τα επόμενα) αλλά κυρίως ειλικρίνειας. Είναι αδιανόητο για μας, ότι μετά από τόσα ρεζιλίκια και τέτοιο ξεπεσμό, ακόμα αδυνατούμε να αποδεχθούμε τα βασικά. Τα βασικά όπως ότι αποτύχαμε παταγωδώς να οργανώσουμε το ποδοσφαιρικό τμήμα, τη στιγμή που άλλοι το κάναν με λιγότερα. Όπως ότι αποτύχαμε για άλλη μια χρονιά, να εντοπίσουμε ακριβώς μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες μας οικονομικά με αποτέλεσμα οι παίκτες να ζητάνε να φύγουν. Και τέλος ότι ο τρόπος τον οποίο αποφασίσαμε για να μαζέψουμε χρήμα δεν δουλεύει, αλλά επιμένουμε σε αυτόν.
Έτος λιτότητας και ρεαλισμού. Το μπάτζετ πρέπει να πέσει, ο στόχος να γίνει μακρυπρόθεσμος και να αφορά δημιουργία προϋποθέσεων να σηκώσει κεφάλι το ποδοσφαιρικό τμήμα. Μέσω των δικών του παιδιών, μέσω συστηματικής δουλειάς και κυρίως μέσω ενός υγιούς κλίματος για δουλειά. Αν δεν μπορούμε να αρχίσουμε (λόγω συμβολαίων) να κάνουμε τα απαραίτητα τώρα, να αρχίσουμε να δουλεύουμε για το καλοκαίρι. Είναι καιρός για γενναίες αποφάσεις.
Και κάτι τελευταίο. Διαβάζουμε φίλους να επιρρίπτουν ευθύνες στον προπονητή. Λάθη κάνει ο Καϊάφας όπως κάθε προπονητής. Από το 2010 ως σήμερα έχουμε αλλάξει καμιά 10ριά προπονητές, δεν μπορεί να φταίνε μόνο εκείνοι. Ας αναλογιστούμε και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν. Γιατί φαντάσου εσύ προγραμματιστή, να πας στο γραφείο και να λείπει το κομπιούτερ. Φαντάσου εσύ λογιστή, να πας στο γραφείο και να λείπουν τα νούμερα. Φαντάσου οικοδόμε να πας στη δουλειά και να μην έχεις μυστρί και κουγκρομηχανή. Θα αποδώσεις το ίδιο;
