Στο ίδιο έργο θεατές. Τα τελευταία 6-7 χρόνια, είναι σαν να βλέπουμε το ίδιο σενάριο να παίζει σε επανάληψη. Εκεί που γίνονται βήματα μπροστά και είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο άλμα, σκάει η βόμβα. Δεν θα απαριθμήσουμε τα παραδείγματα, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει λόγος να προκαλούμε κι άλλη θλίψη. Η ουσία είναι πως στα πιο μεγάλα θέλω, κάνουμε πίσω. Και αν είναι να ξεφύγουμε από το σκοτάδι, πρέπει να βρούμε τι είναι αυτό που μπλοκάρει το φως.
Σε κάποιο βαθμό, είναι και θέμα νοοτροπίας. Δυστυχώς τα προβλήματα που κληρονομήσαμε από τα εγκληματικά λάθη του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, έχουν χαμηλώσει τις απαιτήσεις κι αυτό είναι καταστροφικό. Η εικόνα του χθεσινού ντέρμπι, δεν ήταν πολύ διαφορετική από εκείνην των δυο προηγούμενων αιώνιων, με ανάποδους όμως ρόλους. Τα δυο εκείνα παιχνίδια τελείωσαν ισόπαλα, με το αίσθημα της ικανοποίησης για την απόδοση να μας “γεμίζει”. Ο αιώνιος όταν μας βρήκε κάτω, φρόντισε να μας κλοτσήσει και τελείωσε το ματς 3-0. Διαφορά στα θέλω και στην προσέγγιση…
Χρειάζεται πολλή δουλειά για να αποβάλει το οικοδόμημα το κακό DNA, απότοκο κι εκείνο όσων μας έφεραν το χρέος. Θεωρούμε πως με τον Καϊάφα στο τιμόνι έχουν γίνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι ακόμα όμως πολλά εκείνα που πρέπει να έρθουν να προστεθούν από πάνω. Και κυρίως, πρέπει να έρθουν νίκες σημαντικές που θα κτίσουν ξανά μέταλλο. Τα δυο επόμενα αιώνια, πρέπει να κερδηθούν. Αν όχι για βαθμολογικούς λόγους, για το γόητρο και για να αρχίσουμε ξανά να μεγαλώνουμε.
