Πέρσι οι «πράσινοι» έκαναν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, πρέπει όμως να γίνουν ακόμη πολλά.
Η νοοτροπία του νικητή δεν αγοράζεται, αλλά χτίζεται. Και στην ΟΜΟΝΟΙΑ το γνωρίζουν πολύ καλά. Προτού φτάσει στο σημείο να σαρώνει τους εγχώριους τίτλους στις δεκαετίες ’70-’80, διάστημα στο οποίο το «τριφύλλι» κατέκτησε 29 τίτλους (!), ο σύλλογος πέρασε δύσκολες περιόδους. Χρειάστηκε να δώσει και να κερδίσει πολλές μάχες, εντός και εκτός γηπέδων για να φτάσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 να γίνει η πιο πετυχημένη ομάδα του νησιού.
Του Αντρέα Βιολάρη, sigmalive.com/sports
Κάπου εκεί, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1993, έκλεισε ο κύκλος των μεγάλων επιτυχιών, εξέλιξη που κρίνεται μάλλον φυσιολογική. Δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον η απόλυτη κυριαρχία του «τριφυλλιού» στο κυπριακό πρωτάθλημα.
Εν έτει 2015, όλα αυτά μοιάζουν πολύ μακρινά. Μπορεί η ΟΜΟΝΟΙΑ να παραμένει μια μεγάλη ομάδα, τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Και πάλι, δικαιολογημένα ώς ένα βαθμό. Η εξέλιξη του ποδοσφαίρου, η κάθοδος ξένων ποδοσφαιριστών, το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ «μεγάλων» και «μικρών», σε συνάρτηση με κάποια λάθη που έγιναν στο πρόσφατο αλλά και στο πιο μακρινό παρελθόν, διαφοροποίησαν το σκηνικό και δημιούργησαν τη σημερινή εικόνα.
Ποιος θα φανταζόταν τον Μάιο του 1993 ότι θα περνούσαν ακόμα οχτώ χρόνια για να ανεβεί η ΟΜΟΝΟΙΑ ξανά στην κορυφή του κυπριακού πρωταθλήματος; Ποιος πίστευε ότι μέσα σε 22 χρόνια το «τριφύλλι» θα κατακτούσε μόλις τρεις τίτλους πρωταθλήματος (2001, 2003, 2010); Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν από 20, 10 ή και 5 χρόνια ότι θα ξεκινούσε η σεζόν και οι διοικούντες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ θα απέφευγαν δηλώσεις περί στόχου κατάκτησης πρωταθλήματος, όπως ο διάβολος το λιβάνι; Μπορεί η παρούσα διοίκηση να είναι η τελευταία που ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο σύλλογος, αυτό όμως δεν αλλάζει τη σημερινή, σκληρή πραγματικότητα.
Έγινε το πρώτο βήμα
Ας αφήσουμε όμως την παρελθοντολογία και το τι έφταιξε, για να φτάσει η ΟΜΟΝΟΙΑ στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Άλλωστε, το να αφήνεις πίσω σου το παρελθόν, αφού πρώτα φυσικά εντοπίσεις, παραδεχτείς και μάθεις από τα λάθη σου, μπορείς να δημιουργήσεις την προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Η αλήθεια είναι πως η διοίκηση Δώρου Σεραφείμ και το προπονητικό τιμ του Κώστα Καϊάφα έδειξαν να παραδειγματίζονται και να βελτιώνονται από τα λάθη του παρελθόντος (όχι απαραίτητα δικά τους) και στη χρονιά που πέρασε έφεραν την ΟΜΟΝΟΙΑ ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Σαφώς και υπάρχουν ακόμα πολλά χιλιόμετρα δρόμου που πρέπει να διανύσει το «τριφύλλι» για να φτάσει εκεί που το θέλει ο κόσμος του. Ωστόσο, κάπως, κάπου, κάποτε έπρεπε να γίνει μια αρχή. Και αυτή η αρχή έγινε πέρσι και πλέον υπάρχει ένας πιο καθαρός ορίζοντας, τόσο στο οικονομικό, όσο και στο αγωνιστικό κομμάτι.
Ένα πολύ μικρό βήμα έγινε και στο κεφάλαιο «νοοτροπία νικητή». Η περσινή πορεία στην Ευρώπη, οι ακομπλεξάριστες εμφανίσεις κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο (που δεν είδαμε τα προηγούμενα χρόνια), κάποιες σημαντικές νίκες, ακόμα και οι ελπίδες τίτλου που γεννήθηκαν προς το τέλος της περιόδου, είναι κάποια μικρά αλλά ενδεικτικά παραδείγματα. Υπάρχει και εδώ μεγάλος δρόμος που πρέπει να διαβεί το «τριφύλλι». Αλλά κυρίως πρέπει αλλάξει την νοοτροπία και τον τρόπο που προσεγγίζει κάποια εξωαγωνιστικά θέματα αν θέλει να πάει πιο μπροστά και να γίνει πιο ισχύρη και μέσα στο γήπεδο.
Από «θύμα»… νικήτρια!
Έχοντας την επίγνωση ότι τα γραφόμενά μας πιθανόν να ενοχλήσουν μια μικρή ή μεγαλύτερη μερίδα Ομονοιατών, δεν μπορούμε να μην κάνουμε αναφορά στην εξής σημαντική παράμετρο. Για να επανακτήσει η ΟΜΟΝΟΙΑ τη νοοτροπία του νικητή, θα χρειαστεί να αφήσει πίσω της τη νοοτροπία του «θύματος». Σαφώς και η ΟΜΟΝΟΙΑ δικαιούται να νιώθει αδικημένη από τη διαχρονική αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει, όχι μόνο από τη διαιτησία, αλλά γενικότερα από τα διάφορα σώματα της ΚΟΠ. Ακόμα, όμως, και για αυτό, έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης η εκάστοτε διοίκηση, για τη στάση που κράτησε. Στάση άμυνας ή παθητικής επίθεσης και σε κάποιες περιπτώσεις στάση απάθειας. Ήταν μάλιστα στιγμές που μας δινόταν η εντύπωση ότι βολεύει κάποιους το αίσθημα του «θύματος» ή εξυπηρετούσε άλλα συμφέροντα, αλλά δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε περαιτέρω.
Η συνεχόμενη γκρίνια και τα παράπονα, ακόμα και για θέματα που έχει όλο το δίκαιο του κόσμου να φωνάζει, κάποιες φορές μπορεί να αποπροσανατολίσουν και να μην σου επιτρέψουν να δεις τα θετικά και πάνω σε αυτά να κτίσεις. Όταν αναγνωρίσεις και αναλάβεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης και πάψεις να κατηγορείς εξωτερικούς παράγοντες, τότε θα κάνεις το πρώτο βήμα για να γίνεις πιο δυνατός, να αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να φτάσεις πιο ψηλά. Κάποιες φορές είναι καλό να παραδειγματίζεσαι και από τους άλλους, ακόμα και όταν αυτοί είναι οι «αιώνιοί» σου αντίπαλοι.
Πηγή έμπνευσης για τα πιο πάνω, αποτέλεσε το εξής απόφθεγμα του γνωστού Αμερικανού συγγραφέα Ρίτσαρντ Μπαχ: «Αν δεν είναι ποτέ δικό μας το λάθος, τότε δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη γι’ αυτό. Κι αν δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη, τότε θα είμαστε πάντα θύματά του».
Ο κόσμος δείχνει τον δρόμο
Αυτό που δεν άλλαξε μέσα από τις δεκαετίες είναι η παθολογική αγάπη και η άνευ όρων στήριξη του κόσμου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ προς την ομάδα, με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει να κάνει. Ακόμα και σε μια χρονιά κατά την οποία ο πήχης των απαιτήσεων (και των στόχων) ήταν πιο χαμηλά από ποτέ, ακόμα και στη χειρότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου, οι «πράσινοι» διέθεσαν τα περισσότερα εισιτήρια στους εντός έδρας αγώνες της περασμένης σεζόν. Αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος τη ΟΜΟΝΟΙΑΣ συμβιβάζεται με το λίγο. Ό,τι και να συμβαίνει, όποιες και να είναι οι δυσκολίες, όποιοι και να είναι οι στόχοι, ο κόσμος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ έχει τη νοοτροπία του νικητή στο DNA του και παραμένει στο πλευρό της ομάδας, μέχρι αυτή να βρεί για τα καλά τα πόδια της. Ο κόσμος λοιπόν δείχνει τον δρόμο και η ομάδα ακολουθεί. Οι βάσεις έχουν μπει και τα καλύτερα φαίνεται πως έπονται. Ας περιμένουμε όμως να δούμε τι θα δείξει ο καθρέφτης. Το γήπεδο…
