Με τον κόσμο στο πλευρό τους και με επιθετική βελτίωση οι «πράσινοι» μπορούν να φτάσουν σε ακόμα μια πρόκριση.
Το γεγονός ότι μια μερίδα των φίλων της Ομόνοιας νιώθει μια μικρή απογοήτευση για το τελικό αποτέλεσμα της ομάδας τους, θεωρώντας ότι θα μπορούσε να δραπετεύσει ακόμα και με το διπλό από την Κοπεγχάγη, καταδεικνύει και τα τεράστια άλματα προόδου που έκανε ο σύλλογος τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Αναφερόμαστε περισσότερο στις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα που είχε αυτό το διάστημα το «τριφύλλι» στα εκτός συνόρων παιχνίδια και όχι τόσο στο ΓΣΠ. Στην έδρα της, η Ομόνοια, παρουσιάζεται διαχρονικά ισχυρή και με τη στήριξη και του κόσμου της πανηγύρισε εκεί κάποια σημαντικά αποτελέσματα. Όπως, από την άλλη, τα τελευταία χρόνια στο ΓΣΠ χάθηκαν και κάποιες σημαντικές προκρίσεις.
Του Αντρέα Βιολάρη, sigmalive.com/sports
Υπό άλλες συνθήκες και σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, αυτή η μερίδα του κόσμου που έμεινε ανικανοποίητη από το 0-0 στο «Brondby Stantion» θα χαιρόταν και ενδεχομένως κάποιοι να έβγαιναν και στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την προχθεσινή επιτυχία. Ωστόσο, οι εκτός έδρας επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, με σημαντικότερη το περυσινό 2-2 μέσα στη Μόσχα επί της Ντιναμό, ανέβασε πολύ ψηλά τον ευρωπαϊκό πήχη της Ομόνοιας και μαζί, καλώς ή κακώς, ανέβηκαν οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες του κόσμου.
Ανεξάρτητα του πώς υποδέχθηκε τη «λευκή» ισοπαλία αυτή η συγκεκριμένη μερίδα των φίλων «τριφυλλιού», η ουσία δεν αλλάζει. Η Ομόνοια κατάφερε για ακόμα μια φορά να φύγει αήττητη από ένα εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι με ιδιαίτερα υψηλό βαθμό δυσκολίας και να φέρει την πρόκριση στα μέτρα της. Στο ΓΣΠ. Εκεί όπου θα κληθεί να κάνει το δικό της παιχνίδι, να επιβληθεί του αντιπάλου της και να φτάσει σε ακόμα μια σπουδαία πρόκριση.
«Εξισορροπεί» το ΓΣΠ
Αυτός είναι ο μοναδικός στόχος και, από χθες, ο Κώστας Καϊάφας μαζί με τους συνεργάτες και τους ποδοσφαιριστές του ξεκίνησαν να δουλεύουν για την υλοποίησή του. Το τι σημαίνει και τι παγίδες κρύβει αυτό το 0-0 δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Λέγαμε τα ίδια και την περασμένη εβδομάδα, πριν τον επαναληπτικό της «λευκής» ισοπαλίας με τη Γιαγκελόνια. Οι Δανοί έχουν το πλεονέκτημα των δύο αποτελεσμάτων (διπλό και ισοπαλία με σκορ), προβάδισμα που εξισορροπείται από το πλεονέκτημα έδρας – αλλά και ζέστης – που έχουν οι «πράσινοι». Με λίγα λόγια, οι πιθανότητες πρόκρισης είναι μοιρασμένες. Αυτό τόνισε και ο Κώστας Καϊάφας μετά το τέλος του αγώνα, κάνοντας αναφορά για 50-50 πιθανότητες.
Επιθετική βελτίωση
Το ότι η Ομόνοια δεν δέχθηκε γκολ στο προχθεσινό παιχνίδι το οφείλει κυρίως στον Κωνσταντίνο Παναγή, ο οποίος πραγματοποίησε σωτήριες επεμβάσεις. Το γεγονός όμως ότι οι «πράσινοι» διατήρησαν ανέπαφη την εστία τους για 4ο σερί παιχνίδι και συνολικά 400 λεπτά (τελευταίο γκολ που δέχθηκαν ήταν στο 40ό λεπτό του πρώτου αγώνα με την Ντιναμό Μπατούμι), οφείλεται γενικότερα στην εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία της ομάδας και όχι μόνο στην αμυντική τετράδα, η οποία, ομολογουμένως, τα πάει περίφημα. Όσο περνούν οι εβδομάδες και η Ομόνοια προχωρά στην Ευρώπη, ο βαθμός δυσκολίες ανεβαίνει, όπως και οι απαιτήσεις των αγώνων. Κάθε επόμενος αγώνας φαντάζει να είναι πιο απαιτητικός, πιο δύσκολος και αυτό εξυπακούει ότι χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια και βελτίωση σε συγκεκριμένους τομείς. Βασικότερος το επιθετικό κομμάτι. Μπορεί το «τριφύλλι» να ήταν βελτιωμένο σε σχέση με τον αγώνα στο Μπιάλιστοκ και να έφτιαξε περισσότερες και πιο ξεκάθαρες ευκαιρίες για γκολ, υπάρχουν όμως ακόμα μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.
Παίκτες «κλειδιά» της επιθετικής γραμμής παραμένουν μακριά από τον καλό τους εαυτό και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει επίδραση και στη συνολική παρουσία της ομάδας. Ο Αντρέ Σκέμπρι ήταν ελαφρώς ανεβασμένος στην Κοπεγχάγη, έχει όμως ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει στα γνωστά, υψηλά στάνταρντ απόδοσης που μας έχει συνηθίσει. Ο Άντραζ Κιρμ είναι μέχρι στιγμής απογοητευτικός. Σκιά του καλού του εαυτού. Όσον αφορά τον Φοφανά, ήταν ο πιο κινητικός από τους ακραίους επιθετικούς, επί της ουσίας όμως ούτε αυτός κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Και όταν οι ακραίοι επιθετικοί δεν έχουν την καλύτερη δυνατή παρουσία, τότε μοιραία και ο μοναδικός προωθημένος ποδοσφαιριστής, ο Κίλιαν Σιέρινταν, δεν ήταν τόσο επικίνδυνος.
