Μετά από τρίποντο, το οποίο θα έπρεπε να είναι βάλσαμο για τη συνέχεια, τα συναισθήματα δεν είναι αυτά που περιμέναμε. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έφερε μέχρι το 30′ το παιχνίδι εκεί που το ήθελε και έδειχνε πως θα καθαρίσει το ματς, θα κάνει επιτέλους το ξέσπασμα που περίμενε ο κόσμος της. Αντί αυτού, δέχθηκε γκολ στη μόνη φάση του αντιπάλου μέχρι εκείνο το σημείο στο β’ ημίχρονο και φόρτωσε τον εαυτό της με πίεση.
Επόμενο ήταν από εκείνο το λεπτό, αφού θα ερχόταν η πίεση, πως δεν θα “έκρυβε” τη μπάλα με την απόδοση της η ΟΜΟΝΟΙΑ, αυτό το καταλαβαίνουμε, το σεβόμαστε. Αλλά να βλέπουμε παίκτες να μην έχουν τα ψυχικά αποθέματα να επιβληθούν του ουραγού και ενώ ο αντίπαλος έχει σοβαρά αμυντικά κενά να μην σκοτώνουν το ματς, δεν είναι ευχάριστο θέαμα. Και δεν είναι εύκολο να το αποδεχτεί (δεν πρέπει άλλωστε) ο ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ, πάει κόντρα στο DNA του. Περιμέναμε μετά το ανέβασμα με την Ανόρθωση να έρθει και το ξέσπασμα, όχι να κάνουμε καθυστέρηση για να κρατήσουμε τρίποντο.
Ο προπονητής και οι παράγοντες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ επιμένουν πως και δυνατότητες έχουμε και καλή ομάδα. Είναι καλή η αυτοπεποίθηση και επιβάλλεται, γιια την ώρα βλέπουμε μόνο όμως εκλάμψεις των δυνατοτήτων και διαστήματα που μας ανησυχούν. Θα μπορούσαμε σήμερα να γράφουμε ξανά τα περί “νίκης που θα φέρει ηρεμία”, η αλήθεια όμως είναι πως αν δεν βελτιωθούμε άμεσα, αν δεν κτυπήσουμε με λύσσα τα παιχνίδια μας, η αποτυχία θα είναι στη γωνιά. Προτιμούμε να μείνουμε στην πρίζα και ευχόμαστε το παιχνίδι που θα αποτελέσει ορόσημο για τη χρονιά να είναι το επόμενο με τον Απόλλωνα. Το σημερινό κέρδισε απλά χρόνο.
