Το ρολόι δείχνει το 90+4′. Η Δόξα παρότι με παίκτη περισσότερο και παρότι η ΟΜΟΝΟΙΑ επέλεξε να της δώσει χώρο και μπάλα, δεν απείλησε ιδιαίτερα και έκανε μια ύστατη προσπάθεια με στημένο από το κέντρο του γηπέδου. Ο Φερνάντες στέλνει τη μπάλα στο πέναλτι όπου υπάρχουν 3 παίκτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και 1 της Δόξας. Ο τερματοφύλακας μας δεν βγαίνει αποφασιστικά, ο κεντρικός αμυντικός μας πιάνει τη κεφαλιά προς τα πλάγια όπως λένε οι οδηγίες, αλλά όχι όσο δυνατά έπρεπε για να φύγει από τη περιοχή και ο παίκτης που είχε στο χώρο ευθύνης του το χώρο που πάει η μπάλα (υποθέτουμε ο δεξιός μπακ) απουσιάζει. Η Δόξα πετυγχαίνει ένα γκολ δώρο.
Αν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει, θα λέγαμε “γίνονται αυτά” κι ας ήταν μια φάση που έπρεπε να γίνουν πολλά λάθη για να στοιχίσει. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά, από τον επαναληπτικό με τη Μπρόντμπι και μετά συμβαίνει κάθε παιχνίδι. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση, έχουμε πρόβλημα το οποίο οφείλεται σε ποιότητα, κακή ψυχολογία και έλλειψη συγκέντρωσης. Η αμυντική γραμμή βγάζει συνεχώς αδυναμίες και είναι η πρώτη που πρέπει να δουλευτεί, να βελτιωθεί. Το λάθος ήταν ενδεικτικό των αδυναμιών και της ψυχολογίας.
