Κόντρα στην Άχνα, η απόδοση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν ήταν αυτή που έπρεπε, δεν το αμφισβητεί κανείς. Μέχρι το 35′ όμως, ούτε ο πιο απαισιόδοξος φίλος της ομάδας μας δεν μπορούσε να σκεφτεί πως θα φύγουμε χωρίς το τρίποντο. Η ομάδα του Κώστα Καϊάφα είχε τον πλήρη έλεγχο, έφτιαχνε ευκαιρίες και δεν απειλήθηκε ούτε και μια φορά. Από το…κυριολεκτικό κλείσιμο των φώτων και μετά, έκλεισαν τα φώτα και για την ΟΜΟΝΟΙΑ.
Το ότι υπήρξε διακοπή, δεν μπορεί να αποτελέσει προφανώς δικαιολογία για μια ομάδα του δικού μας μεγέθους. Δεν ήταν ότι έσβησαν τα φώτα που έφερε την ήττα, αλλά ότι με την επανέναρξη, σταματήσαμε να ελέγχουμε τις λεπτομέρειες. Στο γκολ του αντιπάλου για παράδειγμα, δεν στάθηκε παίκτης πάνω στη μπάλα με αποτέλεσμα να εκτελεστεί γρήγορα, δεν διάβασαν καλά τη φάση οι αμυντικοί και η Άχνα μας έπιασε στον ύπνο.
Κόντρα στη Δόξα, αλλά και κόντρα σε κάθε μικρότερο αντίπαλο, είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Εκείνη η φάση που τελείωσες ή δεν τελείωσες, εκείνο το μαρκάρισμα που έκανες ή έχασες, μπορούν στο τέλος της ημέρας να στοιχίσουν το παιχνίδι. Ήδη πάθαμε, ελπίζουμε να μάθαμε, ότι απαγορεύεται σε οποιοδήποτε σημείο του ματς να χάνεις τη συγκέντρωση. Ξεκινώντας από το ματς του Σαββάτου, να αρχίσουμε να ορίζουμε εμείς την τύχη μας και όχι μια “άτυχη στιγμή”.
