Για τρίτο κολλητό παιχνίδι στο ΓΣΠ η Ομόνοια αδυνατεί να γευτεί τη χαρά της νίκης. Το αποτέλεσμα ανέβασε τον προβληματισμό ανάμεσα στους φίλους της ομάδας που βλέπουν ένα σύνολο με “δεμένα” χέρια, “δεμένα” πόδια και… μυαλό άστα να πάνε.
Είναι μια πραγματικότητα μα και πικρή αλήθεια. Με τέτοιες εμφανίσεις ειδικά μέσα στην έδρα της η Ομόνοια δεν μπορεί να πάει πουθενά. Πάσχει στην οργάνωση, μα το κυριότερο πάσχει στο γκολ. Τρεις αγώνες μέσα στο κάστρο της μπόρεσε και πανηγύρισε ένα γκολ το οποίο κι αυτό δεν χάρηκε.
Δεν λέμε ότι δεν έχει παίκτες που είναι ικανοί στο σκοράρισμα.Το ξεκαθαρίζουμε αυτό.
Το μεγάλο αγκάθι εντοπίζεται στο οργανωτικό κομμάτι, στην παραγωγή παιχνιδιού. Όλα εδώ αρχίζουν και τελειώνουν. Ειδικά,όταν ο Νούνο Ασίς δεν βρίσκεται στην καλή του μέρα,ή όταν οι αντίπαλοι τον περιορίζουν με σφικτά ή δυνατά μαρκαρίσματα.
Προχθές με τον Απόλλωνα,χάθηκε ένα ολόκληρο ημίχρονο χωρίς η Ομόνοια να μπορέσει να κυκλοφορήσει την μπάλα.Αρκέστηκε στις μακρινές μπαλιές από την άμυνα που άνετα καθάριζαν οι κεντρικοί αμυντικοί του Απόλλωνα. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο οι πράσινοι χαφ ποτέ δεν βοήθησαν στην οργάνωση και ότι καλό γινόταν είχε αφετηρία την άμυνα και τους ακραίους.
Άρεσε το τριφύλλι στην επανάληψη αλλά και πάλι είχε αδυναμίες. Δεν αρκεί στο σημερινό ποδόσφαιρο η κατοχή.Αυτό που μετρά και έχει ουσιαστική αξία είναι η δημιουργία φάσεων και η μετατροπή τους σε γκολ.Εδώ πρέπει να δουλέψει ο προπονητής μαζί με τους παίκτες του.
Η διακοπή που ακολουθεί ας λειτουργήσει ως ξυπνητήρι για όλους στην Ομόνοια. Είναι ευκαιρία να νιώσουν όλοι ένα “ηλεκτροσόκ”, να ταρακουνηθούν λιγάκι για να ξαναδεί ο κόσμος την ομάδα που επιθυμεί. Τίποτε δεν χάθηκε και τίποτε δεν τέλειωσε. Με μια προϋπόθεση όμως. Ότι από εδώ και μπρός θα βλέπουν στο γήπεδο μια παθιασμένη όσο και διεκδικητική Ομόνοια που θα στοχεύει στα αντίπαλα δίκτυα χωρίς κανένα οίκτο. Ο κόσμος αυτό ζητά επιτακτικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΑΣ
