Δεν είναι εύκολος ο όμιλος της Κύπρου, πραγματικά μόνο τέτοιον δεν τον λες. Το Βέλγιο διαθέτει ρόστερ που συγκαταλέγεται άνετα στο τοπ 3 της Ευρώπης, η Ουαλία έχει ένα Μπέιλ από άλλο πλανήτη και άλλους παίκτες από Πρέμιερ Λιγκ, το ποδόσφαιρο της Βοσνίας είναι στα καλύτερα του και έχει εξάγει παικταράδες, το Ισραήλ είναι πάντα υπολογίσιμο. Βοήθησε σίγουρα και το νέο σύστημα διεξαγωγής των προκριματικών και μόνο που το συζητάμε όμως είναι επιτυχία.
Η Εθνική πέτυχε να βρίσκεται σε αυτό το σημείο επειδή πίστεψε και δούλεψε σκληρά. Πάλεψε όλα τα ματς, πλην αυτού στο Βέλγιο που ήταν αδύνατο. Ίσως να άξιζε περισσότερα μάλιστα στα τρία εντός που έχασε με Βέλγιο, Ουαλία και Ισραήλ. Δεν σταμάτησε στις ήττες γιατί έβλεπε την προοπτική. Και είναι εδώ να παλέψει για το όνειρο.
Είχε όραμα η Εθνική Κύπρου, που προήλθε από το τεχνικό της τημ. Έκαναν τους παίκτες να θέλουν να παίζουν για την Εθνική, έπαιξαν ρεαλιστικά και απολαμβάνουν τους καρπούς. Ακριβώς αυτό το όραμα, επιβάλλεται να βρούμε στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Χρειαζόμαστε τη διοίκηση και την τεχνική ηγεσία να εμπνεύσουν την ομάδα και το κόσμο, κάτι που ως τώρα δεν έγινε. Τους χρειαζόμαστε να συμπεριφερθούν ως πραγματικοί ηγέτες που πιστεύουν σε αυτό το μεγάλο σύλλογο. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως στην Εθνική, αγωνίζονταν και χωρίς την παραμικρή πίεση. Είχαν όμως και πιο υψηλά εμπόδια να υπερβούν. Πρέπει να βρούμε ξανά όραμα που θα μετουσιωθεί σε πλάνο. Και αυτό μόνο από όσους ορίζουν από τα ψηλά στρώματα τις τύχες της ομάδας θα έρθει.
