Την άποψη μας πως το χθεσινό ντέρμπι ίσως να έπρεπε να δώσει 3 και όχι 1 βαθμό την γράψαμε. Πρώτον γιατί η ομάδα σε μεγάλα διαστήματα του αγώνα έβγαλε αρκετό πάθος και δίψα για τη νίκη, δεύτερον γιατί βρήκε πιο ξεκάθαρες ευκαιρίες για γκολ από τον αντίπαλο της, και τρίτον γιατί αν δεν έκλεινε τα μάτια ο Μασιάς στη φάση του 45 θα άλλαζαν οι ισορροπίες.
Αυτό που δεν γράψαμε και θα πρέπει να τονίσουμε είναι πως το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε πάρει και την εντελώς αντίθετη πορεία αν για παράδειγμα ο Παναγή δεν έπιανε το τετ-α-τετ του Πιατκόφσκι και γινόταν το 1-3 ή αν ο Μασιάς συνέχιζε να κλείνει τα μάτια και δεν έδινε ούτε το πέναλτι του Ασίς με το οποίο έγινε το 2-2. Σε τέτοια παιχνίδια δεν κρίνονται τα πάντα από τη δική σου εμφάνιση αλλά και από αυτή του αντιπάλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει καλή παρουσία σε ντέρμπι με το Αποελ και δεν κερδίζει. Αυτό που μας κρατά συμβιβασμένους με την μετριότητα είναι ο εφησυχασμός. Δεν επιτρέπετε να θεωρούμε πως το παιχνίδι μόνο νικηφόρο θα μπορούσε να ήταν αφήνοντας τα προβλήματα μας να συντηρούνται και να επιβιώνουν.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει ανάγκη από μεγάλες αλλαγές στο ποδοσφαιρικό τμήμα και στο τρόπο που λειτουργεί. Προβλήματα που δεν θα λυθούν με την απόκτηση προπονητή και μόνο. Η ΟΜΟΝΟΙΑ χρειάζεται Τεχνικό Διευθυντή και γενική οργάνωση στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Έχουμε κουραστεί να βλέπουμε το ίδιο έργο σε επανάληψη. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ποδοσφαιριστές στο ρόστερ που «απασχολούν» μηνιάτικα που θα μπορούσε να ξόδευε το Σωματείο σε ένα Τεχνικό Διευθυντή και θα τα εξοικονομούσε διπλά και τριπλά αποφεύγοντας προγραμματισμούς όπως τον φετινό.
Τα λάθη κοστίζουν, ο εφησυχασμός σκοτώνει την πρόοδο.
