Ψάχνοντας για να βρούμε τις λεπτομέρειες των πρώτων παιχνιδιών κάθε χρονιάς, που δημοσιεύσαμε σε προηγούμενο άρθρο, “πέσαμε” σε ένα κομμάτι του “Φιλελευθέρου” με τίτλο “Από επτά στόπερ, έμεινε μόνο με τον Αλαμπί” με ημερομηνία 8/1/13. Στόχος αυτού του κομματιού που διαβάζετε δεν είναι προφανώς να αναδείξει το “κόκκαλο” που είχε ο Ρασίντ, που πάντα ήταν στην πόρτα της εξόδου και πάντα γινόταν εντεκαδάτος. Στόχος είναι να αποδείξουμε πως παθαίνουμε και δεν μαθαίνουμε. Πραγματικά η θέση του κεντρικού αμυντικού αποδεικνύει πως έχουμε κάνει κάθε λάθος του βιβλίου.
Τη χρονιά εκείνη ξεκινούσαμε με Καρυπίδη, Μπουθόν, Παβίτσεβιτς, Ντανιέλσον, Αντράντε, Σερφά και Αλαμπί! Ο Αλαμπί ήταν το φαβορί να αποχωρήσει πριν αρχίσει η ποδοσφαιρική σαιζόν! Καρυπίδης, Μπουθόν, Σερφά αποχαιρέτισαν λίγο πριν αρχίσει η χρονιά, ο Παβίτσεβιτς έφυγε κατά τη διάρκεια της, ο Αντράντε είχε συνεχώς τραυματισμούς και κάπως έτσι ο Ράσκο ήταν βασικός και αναντικατάστατος! Φέτος αντί 7 επιλέξαμε να έχουμε μόνο 1 κεντρικό αμυντικό, η ουσία όμως δεν αλλάζει πως πάλι ψάχνουμε να ενισχύσουμε τη θέση! Κι αν μετρήσουμε πόσοι παίκτες πέρασαν από τότε, θα μας πιάσει κατάθλιψη.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε που το πάμε. Όσο γίνονται ερασιτεχνικοί προγραμματισμοί, τα ίδια θα έχουμε. Όσο δεν υπάρχει τεχνικός διευθυντής, που να εντοπίζει σε συνεργασία με τον προπονητή, έγκαιρα τόσο τα κενά όσο και τις λύσεις, οι πιθανότητες να πετυχαίνει ο προγραμματισμός δεν είναι πολλές Κάθε φορά θα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να μείνουμε με κενά που θα τρέξουμε να καλύψουμε αργότερα. Κάθε φορά θα πληγώνουμε κι άλλο την εικόνα της μεγάλης ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Και το τραγικό είναι ότι από τότε άλλαξε η διοίκηση. Θα περίμενε κανείς η αλλαγή να φέρει νέα μυαλά και τρόπους λειτουργίας. Εμείς κάνουμε τα ίδια και περιμένουμε άλλη κατάληξη.
