Δημοσιεύουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο ποδοσφαιριστής της ομάδας, Λουτσιάνο Μπεμπέ, στην Κωνσταντίνα Γεωργίου για το περιοδικό DownTown.
Μεγάλωσε σε μια οικογένεια με έντεκα παιδιά. Ο σωματότυπός του, πολλές φορές του στάθηκε εμπόδιο, αλλά ο ίδιος δεν τα έβαλε κάτω.
Ο ανασταλτικός και ενίοτε επιτελικός μέσος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Λουσιάνο Μπεμπέ, ποζάρει στο φακό με τη σύζυγό του Εστέρ και τους γιους του, Ράφαελ και Ντάνιελ, μέσω μεγάλης συνέντευξης του στο περιοδικό Down Town της κυριακάτικης έκδοσης (20/12) του Φιλελεύθερου, ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της ζωής του και αποκαλύπτει το μεγάλο παράπονο που έχει από την ΑΕΛ.
Προσαρμόστηκες εύκολα στη Λευκωσία, μετά από τέσσερα χρόνια στη Λεμεσό;
«Η Λεμεσός πάντα θα κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι μια όμορφη πόλη. Το lifestyle είναι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι στη Λευκωσία. Μου αρέσει όμως κι εδώ».
Υποθέτω είναι περίεργο να φεύγεις μετά από τόσο καιρό από μια ομάδα…
«Δεν ήταν εύκολο. Με την ΑΕΛ κέρδισα το πρωτάθλημα το 2012. Μετά από τόσα χρόνια, ήμουν ένας σημαντικός παίκτης για την ομάδα. Και σίγουρα, δεν ήταν εύκολο που έφυγα με τον συγκεκριμένο τρόπο».
Τι εννοείς;
«Δεν είχα τον σεβασμό που θα έπρεπε ή που θα ήθελα να είχα. Με εξαίρεση τους οπαδούς της ομάδας που έδειξαν πόσο εκτιμούσαν τον Λουσιάνο Μπεμπέ. Ο πρόεδρος της ομάδας δεν με αποχαιρέτησε. Δεν μου είπε ούτε ένα «ευχαριστώ». Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Για τέσσερα χρόνια έκανα τα πάντα για το καλό της ομάδας. Έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό».
Στην ΟΜΟΝΟΙΑ, τουλάχιστον, ένιωσες οικεία;
«Οι συμπαίκτες μου, με στήριξαν από την πρώτη στιγμή. Με έκαναν να νιώσω ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου. Το ίδιο και οι οπαδοί της ομάδας. Είναι φανταστικοί. Στηρίζουν με πάθος την ομάδα τους και κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να τη βοηθήσουν να πετύχει τον στόχο της. Παρόλο που η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν τα πηγαίνει πολύ καλά φέτος, εντούτοις, είναι δίπλα της. Αυτό δείχνει πόσο πιστοί είναι. Πραγματικά, θεωρώ ότι πήρα τη σωστή απόφαση που ήρθα σ’ αυτή την ομάδα».
Το πιστεύεις ακόμη και τώρα που κάθεσαι στον πάγκο σε αρκετούς αγώνες, δεδομένου ότι στην ΑΕΛ ήσουν ένας από τους βασικούς παίκτες;
«Ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί πως ο προπονητής έχει δικαίωμα να επιλέγει 11 παίκτες σε κάθε αγώνα. Με βάση τους νέους κανόνες, δυο Κύπριοι πρέπει να ξεκινάνε το παιχνίδι. Εκτός από μένα, η ΟΜΟΝΟΙΑ διαθέτει τον Γιώργο Οικονομίδη για τη συγκεκριμένη θέση. Έναν πολύ καλό ποδοσφαιριστή».
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, είσαι ομαδικός παίκτης.
«Φυσικά. Εννοείται ότι για κανέναν ποδοσφαιριστή δεν είναι εύκολο να κάθεται στον πάγκο. Όλοι θέλουν να παίζουν για 90 λεπτά. Είναι φυσιολογικό να θέλουμε να βοηθάμε την ομάδα μας. Πάντοτε, όμως, σέβομαι την απόφαση του εκάστοτε προπονητή και απλώς περιμένω να έρθει η κατάλληλη ευκαιρία».
Αισθάνεσαι ότι πλησιάζει το τέλος της ποδοσφαιρικής σου καριέρας, μιας και τον Μάρτιο κλείνεις τα 35;
«Το παράδειγμά μου είναι ο Νούνο Ασίς, που παρά τα 38 του χρόνια, βρίσκεται σε πολύ αγωνιστική κατάσταση. Ξέρω τις δυνατότητες μου και ότι μπορώ να αγωνιστώ κι εγώ μέχρι αυτή την ηλικία, χωρίς κανένα πρόβλημα».
Το ότι σπουδάζεις sports management, σημαίνει πως έχεις προνοήσει για το μέλλον;
«Από τη στιγμή που έχω οικογένεια, έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω μετά. Προς το παρόν, έχω ακόμη έναν χρόνο σπουδές. Κάνω όμως τα πλάνα μου και υπολογίζω να κλείσω την ποδοσφαιρική μου καριέρα στην Κύπρο. Άλλωστε, μου αρέσει πολύ εδώ. Για μένα η επιστροφή στη Βραζιλία είναι η δεύτερη επιλογή».
Οι συμφοιτητές σου, πώς σε αντιμετωπίζουν;
«Κάποιοι μου ζητάνε να φωτογραφηθούμε μαζί και άλλοι μου κάνουν παράπονα για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Τις προάλλες, με έβγαλαν κρυφά φωτογραφία και την ανέβασαν στο Facebook, με τη λεζάντα: “Ο Λουσιάνο είναι στην τάξη μου. Ιδού η απόδειξη”. Δεν με πείραξε όμως. Είχε πλάκα».
Τελικά, το ότι ήρθες στην Κύπρο, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρες στην καριέρα σου;
«Ναι, μπορώ να το πω αυτό. Είμαι ευτυχής με την απόφασή μου. Έχω περάσει υπέροχες στιγμές εδώ».
Η οικογένεια σου, προσαρμόστηκε εξίσου εύκολα;
«Στην αρχή, αντιμετωπίσαμε κάποιες δυσκολίες μέχρι να προσαρμοστούμε στις διαφορετικές κουλτούρες, από τη Βραζιλία στην Πορτογαλία, και από την Πορτογαλία στην Κύπρο. Η σύζυγός μου όμως, είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να είναι δίπλα στην οικογένειά του. Η Ester, άλλωστε, ήξερε πως ήταν το όνειρό μου να αγωνιστώ στην Ευρώπη. Στην Πορτογαλία αγωνιζόμουν ως δανεικός για έξι μήνες. Όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία, δεν διστάσαμε στιγμή».
Πρέπει να το πάλεψες για να ξεχωρίσεις, μιας και τα περισσότερα παιδιά στη Βραζιλία έχουν το ίδιο όνειρο… να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.
«Πέρα από τον ανταγωνισμό, είχα να αντιμετωπίσω και το γεγονός ότι ήμουν κοντός. Ήταν πιο δύσκολο να μου δοθεί μια ευκαιρία. Όταν με έβλεπαν δεν ήταν σίγουροι κατά πόσο μπορούσα να γίνω ποδοσφαιριστής. Νόμιζαν πως θα έβαζα τα κλάματα μόλις με κλοτσούσε ένας άλλος παίκτης. Οπότε, ναι, το πάλεψα γενναία».
Έχεις και άλλα αδέλφια;
«Ακόμη δέκα. Έξι αγόρια, τέσσερα κορίτσια».
Κανονική ποδοσφαιρική ομάδα δηλαδή. Πώς ήταν να μεγαλώνεις σε μια τόσο μεγάλη οικογένεια;
«Πολύ όμορφο. Πάντα ήμασταν αγαπημένοι, χωρίς καβγάδες. Έπρεπε να μοιραζόμαστε τα πάντα. Οι γονείς μου, μου πρόσφεραν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Χάρη σ’ εκείνους και σε ό,τι έκανα στη συνέχεια με τη σύζυγό μου, είμαι αυτός που είμαι σήμερα».
Οι δικοί σου γνωρίζουν ότι στην Κύπρο θεωρείσαι ένας σημαντικός παίκτης;
«Το ξέρουν. Και στη Βραζιλία αγωνιζόμουν σε μια μεγάλη ομάδα. Ήμουν κι εκεί γνωστός. Όχι όσο ο Ρονάλντο (γέλια), αλλά ο περισσότερος κόσμος με γνώριζε».
Με τη σύζυγό σου, πώς γνωριστήκατε;
«Κατά τύχη. Ένας φίλος μου θα έβγαινε ραντεβού μετά τον αγώνα και τον ρώτησα αν η κοπέλα του είχε κάποια φίλη που μπορούσε να μου γνωρίσει. Και κάπως έτσι, βγήκαμε διπλό ραντεβού εκείνη τη μέρα».
Και πότε κατάλαβες ότι η Ester είναι η κατάλληλη για να δημιουργήσεις οικογένεια;
«Έξι μήνες μετά παντρευτήκαμε, καθώς και οι δυο νιώσαμε ότι βρήκαμε εκείνο που ψάχναμε. Με την Έστερ έχουμε κοινούς στόχους και μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες. Πιστεύουμε και οι δυο στον Θεό. Από τότε, έχουν περάσει 13 χρόνια. Εξακολουθούμε να εκτιμάμε τη σχέση μας και να κάνουμε τα πάντα γι’ αυτήν».
Πώς ήταν να κρατάς τον γιο σου αγκαλιά, σε ηλικία 23 ετών;
«Υπέροχο. Από 17 χρονών έλεγα πως ήθελα να αποκτήσω παιδί σε νεαρή ηλικία. Να μην είναι απλώς ο γιος μου, αλλά και ο φίλος μου. Τώρα είμαι 34 χρονών και ο μεγάλος μου γιος, ο Ράφαελ, είναι 11. Πηγαίνουμε μαζί στους αγώνες και του μαθαίνω να παίζει μπάλα».
Ήταν εξίσου έντονο το συναίσθημα και με τον δεύτερο γιο σου;
«Όχι, ακριβώς. Ήταν διαφορετικό, καθώς δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ωστόσο, ο Ντανιέλ είναι ξεχωριστός. Έχει πλάκα. Γελάει διαρκώς. Είναι σαν εμένα. Ο Ράφαελ από την άλλη, είναι πολύ ευγενικός. Ένας πραγματικός τζέντλεμαν. H γιαγιά του, τον αποκαλεί χαϊδευτικά “λόρδο”».
Θα ήθελες να αποκτήσεις και μια κόρη;
«Έκλεισα την «πύλη» (γέλια). Υποβλήθηκα σε μια εγχείρηση και δεν μπορώ να αποκτήσω άλλα παιδιά. Δύο, νομίζω, είναι υπέρ-αρκετά».
Έχουν «κληρονομήσει» το ταλέντο σου;
«Ο μεγάλος ναι. Για τον μικρό είναι ακόμη νωρίς να διακρίνω κάτι τέτοιο. Και οι δυο λένε πως θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές. Αλλά ο μικρός περισσότερο ακολουθεί τον μεγάλο. Όταν πηγαίνουμε στο γήπεδο, ο Ντανιέλ χοροπηδάει πάνω-κάτω, γελάει… το απολαμβάνει. Ο Ραφαέλ το παίρνει στα σοβαρά. Εγώ, πάντως, θα τους στηρίξω ό,τι κι αν αποφασίσουν, όπως έκανε και ο πατέρας μου».
Είσαι αυστηρός μαζί τους;
«Δεν θα το έλεγα. Αναγκαστικά, η Έστερ είναι αυτή που τους βάζει σε τάξη».
Ποιος σου θυμίζει περισσότερο τον εαυτό σου;
«Νομίζω ο Ντανιέλ. Κι εγώ, πάντοτε ήμουν κοινωνικός. Δεν είχα πρόβλημα στο να κάνω φίλους. Ο Ράφαελ είναι πιο ντροπαλός».
Έχει πάρει από τη μητέρα του;
«Δεν μπορώ να πω ότι η Έστερ είναι ντροπαλή. Αλλά, δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνική. Για παράδειγμα, της αρκεί να έχει μόνο μια φίλη, ενώ δεν θα γκρινιάξει καθόλου αν μείνει όλη μέρα στο σπίτι. Θα βρει τρόπους να το απολαύσει».
Με τι ασχολείται;
«Σπουδάζει ψυχολογία. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο που σπουδάζουμε και οι δυο, αλλά όταν πήρε την απόφαση να γραφτεί στο πανεπιστήμιο, ήταν η σειρά μου να τη στηρίξω. Εκείνη το κάνει τόσα χρόνια για μένα».
Τι σας αρέσει να κάνετε όλοι μαζί;
«Να πηγαίνουμε για φαγητό ή στον κινηματογράφο, καθώς και να παρακολουθούμε ταινίες στο σπίτι».
Τι μπορείς να μου πεις για σένα που θα εκπλήξει τους θαυμαστές σου; Για παράδειγμα, μαγειρεύεις;
«Έχω να σου πω ότι φτιάχνω υπέροχο ψάρι και στρογκανόφ. Το κέικ μου, επίσης, είναι ξεχωριστό».
Καθαρίζεις κιόλας;
«Φυσικά. Ειδικά αν η Έστερ χρειάζεται βοήθεια. Θα πλύνω τα πιάτα ή θα ετοιμάσω τα παιδιά. Έφυγα από το πατρικό μου σε ηλικία 14 χρονών για να ενταχθώ σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου -η οποία ήταν δυο μέρες μακριά με το λεωφορείο από το σπίτι μου- οπότε έχω μάθει να φροντίζω τον εαυτό μου».
Είσαι και στην καθημερινότητα σου τόσο ήρεμος, όσο στο γήπεδο;
«Δεν είμαι πάντα ήρεμος στο γήπεδο. Κάποτε εκνευρίζομαι με τους διαιτητές, αλλά καταφέρνω να μη χάνω την ψυχραιμία μου».
Αυτό είναι προσόν για έναν ποδοσφαιριστή.
«Πρέπει να είμαι έξυπνος (γέλια). Αν αντιδράσω και δείξω τη δυσαρέσκειά μου στους οπαδούς της ομάδας, ίσως οι αντίπαλοί μου να το εκμεταλλευτούν. Γενικότερα, είμαι ήρεμος. Δεν εκνευρίζομαι με τα μικρά… ούτε με τα μεγάλα, τώρα που το σκέφτομαι. Άλλωστε, όλα γίνονται για κάποιο λόγο».
Φωτογραφίες: Στέλιος Καλλινίκου
Styling: Άννα Αποστόλου
Μακιγιάζ: Βαλεντίνος Νικολάου
Μαλλιά: Ανδρέας Χριστοδούλου
Credits
Ρούχα από Marks and Spencer και προσωπική συλλογή.
