Μια που είναι διακοπές, ο γράφων είπε να εκμεταλλευτεί το χρόνο του. Στα χέρια μου λοιπόν έφτασε η αυτοβιογραφία του κορυφαίου κατά την άποψη μου μάνατζερ όλων των εποχών, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Αποτελεί πραγματικά ένα καταπληκτικό βοήθημα για κάθε μάνατζερ σε οποιοδήποτε επαγγελματικό πεδίο, ειδικά σε ότι αφορά διαχείριση προσωπικού και ψυχολογίας.
Το βιβλίο είναι γενικώς καταπληκτικό με ιστορίες από τα άδυτα των κόκκινων διαβόλων και τις απόψεις του Σερ Άλεξ. Δύο πράγματα όμως μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Πρώτον η σημασία που έδινε ο Σκοτσέζος σε θέματα νοοτροπίας, αρχών και ιεραρχίας, αλλά και ότι δεν έκανε ΠΟΤΕ εκπτώσεις σε αυτά. Δεύτερον μια αγωνιστική δήλωση του την οποία παραθέτω σε ελεύθερη μετάφραση:
“Η βάση όλων των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που κτίσαμε, ήταν οι κεντρικοί αμυντικοί. Πάντα οι κεντρικοί αμυντικοί. Πάντα έλεγα πως χρειαζόμαστε κεντρικούς αμυντικούς που αποδίδουν κάθε εβδομάδα. Να προσδίδουν σταθερότητα, συνέπεια και ηρεμία.”
Στη συνέχεια παραθέτει χαρακτηριστικά παραδείγματα και η λίστα είναι εντυπωσιακή. Φέριναντ, Βίντιτς, Μπλανκ, Σταμ, ακόμα και το δίδυμο Πάλιστερ-Μπρους έκανε τη δουλειά. Ο Φέργκι δεν δίσταζε να ξοδέψει σε αμυντικούς (ο Φέρντιναντ ήταν τότε η ακριβότερη μεταγραφή του) αρκεί να ήξερε πως θα κάνουν αυτά που ζητούσε. Και στα θέλω του δεν έκανε εκπτώσεις.
Περνώντας στα δικά μας, η νοοτροπία, οι αρχές και οι πολιτικές δεν μπορούν να αγοραστούν. Πρέπει να εφαρμοστούν για χρόνια με θρησκευτική ευλάβεια, μέχρι να εμπεδωθεί στο μυαλό και του τελευταίου ποδοσφαιριστή πως απαγορεύεται να χάνουμε, απαγορεύεται να χαλαρώνουμε, επιβάλλεται να αντιλαμβανόμαστε ποιο σύλλογο εκπροσωπούμε.
Εκείνο που μπορούμε να αγοράσουμε, είναι κεντρικούς αμυντικούς! Ξέραμε από πέρσι πως είχαμε ανάγκη αμυντικό ηγέτη αλλά και βάθος στη συγκεκριμένη θέση! Αντί τέτοιον, πήραμε τον αμφιβόλου αξίας και ανενεργό Μεντί, τον άπειρο Καντούτση (δεν κρίνουμε την αξία του νεαρού, αλλά την ετοιμότητα του) και τον…αμυντικό μέσο Ρομαρίκ, εμφανώς ανέτοιμο, εμφανώς υπέρβαρο, τη μέρα της λήξης της μεταγραφικής και μετά από αχ και βαχ. Προτιμήσαμε τη λογική του “αν χρειαστεί παίζει και ο Ούτσα ή ο Γκουλόν” αντί της λογικής των κεντρικών αμυντικών αξίας, της σταθερότητας της τελευταία γραμμής και το πληρώνουμε σχεδόν κάθε εβδομάδα.
Βλάνταν Μιλόγεβιτς, κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου. Μην υποχωρήσεις ούτε ένα εκατοστό από τις απαιτήσεις που έχεις για το κεντρικό αμυντικό που θα αποκτήσεις. Ούτε και ένα εκατοστό. Αν χρειαστεί υπέρβαση, ζήτα υπέρβαση, αλλά μην φέρεις άλλο ένα αμυντικό αμφιβόλου αξίας για να “γεμίζει” το ρόστερ. Το λες ο ίδιος κάθε εβδομάδα, χρειάζεται ένεση ποιότητας (κατά την άποψη μας με περισσότερους από ένα παίκτες αλλά τώρα υπάρχει περιορισμός) για αυτό πάρε ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι και μην κάνεις εκπτώσεις.
