Από χθες είχα γράψει ότι διαβάζω την αυτοβιογραφία του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες παραδείγματα που έχουν εφαρμογή στο κυπριακό ποδόσφαιρο και την ΟΜΟΝΟΙΑ, θα γίνω όμως κουραστικός, έτσι σας παροτρύνω απλά να διαβάσετε και εσείς το βιβλίο. Ένα κομμάτι όμως, δεν μπορούσε να μείνει ασχολίαστο. Και είχε να κάνει με τον τρόπο που προσεγγίζουν οι διαιτητές τις αντιδράσεις των ποδοσφαιριστών κατά την ώρα του παιχνιδιού. Γράφει χαρακτηριστικά:
“Σε μια άλλη περίπτωση, ο Γουέιν Ρούνεϊ απεύθυνε βρισιές προς τον Γκρέαμ Πολ περίπου 10 φορές. Ο Πολ θα μπορούσε να τον αποβάλει, αλλά μάλλον του άρεσε που είχε τις κάμερες στραμμένες πάνω του. Τουλάχιστον πάντως είχε τη κοινή λογική να προσεγγίσει το Ρούνεϊ σαν άνθρωπο και να μην επηρεαστεί από τις βρισιές του. Ο Ρούνεϊ είχε περισσότερο σεβασμό για τον Πολ από το σημείο αυτό και μετά[…]”
Πρόσφατα είχαμε μια παρόμοια περίπτωση στη Κύπρο παρότι το “stupid” του Μπαντιμπαγκά δεν μπορεί να συγκριθεί με τα “effing and jeffing” του Ρούνεϊ. Ο αθλητικός δικαστής Αριστοτέλης Βρυωνίδης ο οποίος δεν πέρασε ούτε και ένα λεπτό μέσα στις 4 γραμμές ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου, τιμώρησε τον Μπαντιμπαγκά με 3 αγωνιστικές και το εξίσωσε μάλιστα με χειρονομία ποδοσφαιριστή της ομάδας της ομοσπονδίας. Καμία επαφή του κ. Βρυωνίδη με το άθλημα, καμία προσπάθεια να μπει στη ψυχολογία του παίκτη. Πολύ απλά γιατί στη Κύπρο το ποδόσφαιρο διοικούν καιροσκόποι άσχετοι με το άθλημα, που είδαν φως και μπήκαν…
