Καταρχάς θεωρούμε δεδομένο πως όλοι αντιλαμβάνονται πως ήταν επιλογή του Μιλόγεβιτς να παρατάξει μια αμυντικά οργανωμένη ομάδα που θα έψαχνε να κτυπήσει στη κόντρα. Δεν ήταν λοιπόν η Ανόρθωση που διαμόρφωσε την εικόνα του ματς, αλλά η τακτική των δυο προπονητών. Ο ένας προσπάθησε να κυριαρχήσει, ο άλλος να προσέχει τα νώτα του και να πάρει το ματς στο transition. Και διαμόρφωσαν τα πλάνα τους σε μεγάλο βαθμό λόγω των επιλογών τους.
Πού πέτυχε και πού απέτυχε λοιπόν η ΟΜΟΝΟΙΑ; Από τη στιγμή που κράτησε το μηδέν παθητικό, έστω κι αν είχε τη τύχη μαζί της στα δοκάρια, είναι σαφές πως τον πρώτο στόχο της τον πέτυχε. Για να τα καταφέρει χρειάστηκε μπόλικο τρέξιμο (ειδικά από τους αμυντικούς μέσους), συγκέντρωση και αρκετό πάθος, το οποίο “κέρδισε” τη κούραση που έφερε η έλλειψη επιλογών. Η αμυντική οργάνωση ήταν ορθή, η Ανόρθωση έφτιαξε λίγες φάσεις, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχασε.
Εκεί που η ΟΜΟΝΟΙΑ απέτυχε κι αυτό είναι που αφήνει μια κάπως πικρή εικόνα, ήταν να βγει σωστά στην αντεπίθεση. Απουσίαζε το σωστό κράτημα της μπάλας και οι σωστές, καίριες μεταβιβάσεις που θα έκαναν την ομάδα μας επικίνδυνη. Αν η Ανόρθωση απείλησε λίγο, η ΟΜΟΝΟΙΑ απείλησε ελάχιστα ως καθόλου αφού πάντα πριν μπει στο κουτί του αντιπάλου η μπάλα χανόταν. Είχε χώρους να ανησυχήσει πολύ περισσότερο το Κόπριβετς, αλλά δεν τα κατάφερε. Σε κάποιο βαθμό “λογικό” αφού αυτό που επιχείρησε να κάνει χθες ήταν τελείως έξω από τα νερά της. Το χθεσινό ήταν το πρώτο ματς επί Μιλόγεβιτς που η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει μικρότερη κατοχή από τον αντίπαλο.
