Θα το πούμε και σήμερα. Μισούμε τις ήττες όσο τίποτα άλλο, καταλαβαίνουμε όμως πως κάποια στιγμή θα έρθουν και αυτές. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα ντέρμπι που συνήθως όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά, ενώ πολλές φορές μπορεί να κριθούν από μια λεπτομέρεια. Εκείνο που πειράζει τον κόσμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι πως η ομάδα το Σάββατο, δεν έκανε ούτε τα αυτονόητα. Και το πιο ενοχλητικό από όλα, είναι πως στα εκτός έδρας παιχνίδια με το Αποέλ (υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις), πάει να γίνει κανόνας.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε ανάλυση όλου του παιχνιδιού ξανά, άλλωστε είναι και επώδυνο. Δείτε απλά τα γκολ. Στο πρώτο ο Χαφέζ βγαίνει αδικαιολόγητα ψηλά, η μπάλα πάει πίσω του, ο Ρομαρίκ έρχεται να τον καλύψει στο πρώτο δοκάρι, ο Ρούνιε βρίσκεται ξαφνικά με δυο αντιπάλους και στο δεύτερο ο Καρλίτος χάνει σαν πρωτάρης τον Εφραίμ. Στο δεύτερο από δική μας μπαλιά (!!) μια κεφαλιά επαναφέρει τη μπάλα και οι δυο κεντρικοί αμυντικοί μας πάνε σε αυτήν αντί ο ένας να κάνει βάθος, χάνουν τη κεφαλιά, ο Χαφέζ κάνει λάθος εκτίμηση και στο κέντρο της άμυνας μας η τρύπα του όζοντος. Και στα δύο γκολ, οι αμυντικοί χαφ άφαντοι, δεν ακολούθησαν ούτε τους μέσους που ήταν στο κουτί. Τέτοια λάθη, γίνονται στις μικρότερες κατηγορίες.
Να πεις δεν μπορούμε; Αυτή η ΟΜΟΝΟΙΑ έκανε 5 συνεχόμενα 90λεπτα χωρίς να δεχθεί γκολ, κατά τα οποία ο αντίπαλος έκανε μάξιμουμ 3 ευκαιρίες. Είναι σαν να έκλεισε ο διακόπτης και ο αιώνιος έπαιζε μόνος στο γήπεδο. Ένας αιώνιος που δεν έκανε και καμιά σπουδαία εμφάνιση, απλά μας βρήκε ψόφιους και μας τελείωσε. Αυτή η εικόνα, με τόσα στοιχεία να λείπουν από το παιχνίδι μας είναι απαράδεκτη. Και μπορεί να μιλάμε συνεχώς για δουλειά που θέλουμε στη νοοτροπία και την οργάνωση, ούτε όμως αυτή την απάθεια μπορούμε να τη δεχτούμε. Τους όποιους στόχους θέτουμε, ψηλούς ή χαμηλούς, σαν κόσμος απαιτούμε όλοι να τους αντιλαμβάνονται και να τους κυνηγούν με λύσσα.
