Κύλησαν «αθόρυβα» οι μέρες μετά την ντροπιαστική ήττα από ομάδα που παλεύει με την διαβάθμιση. Δεν λέμε πως έπρεπε να φτάσουμε στα άκρα, όμως αυτό που ρίχνουμε τις απαιτήσεις μας σε είσοδο στην τετράδα δεν το γουστάρουμε.
Θα το ανεχόμασταν αν μετά από 4 περιόδους σε ρόλο κομπάρσου είχαμε ήδη εξοφλημένο το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους και κάποιες προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Αν μπαίναμε δηλαδή σε νέα εποχή με οργάνωση σε βάθος, με σταθερό τεχνικό επιτελείο καταρτισμένο με τεχνικό διευθυντή από την πρώτη ομάδα μέχρι τις ακαδημίες, με ένα ρόστερ από ποδοσφαιριστές της ακαδημίας μας έτοιμους για πρωταγωνιστικό ρόλο και μια ομάδα που θα έφερνε πίσω στο γήπεδο τον απαιτητικό κόσμο της ομάδας.
Μόνο υπό αυτές τις προϋποθέσεις θα αντέχαμε να φύγουμε από το Παφιακό με μηδέν βαθμούς. Όσο όμως το μέλλον μοιάζει το ίδιο αμφίβολο (σε αγωνιστικές επιτυχίες) με αυτό που προϊδέαζε η ανακοίνωση του χρέους το 2011 δεν πιστεύουμε σε θαύματα. Και δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τέτοια όταν μετά από ήττα στην Πάφο, αντί να πέφτουν κεφάλια, συζητάμε για χρέος, διαιτησία, και στόχους εξόδου στην Ευρώπη μέσω… κυπέλλου.
Μπορεί το Σωματείο να γλύτωσε τα χειρότερα που πιστώνεται σε κάποιους χειρισμούς, ωστόσο με το ίδιο κόστος θα μπορούσε να γίνει καλύτερη οργάνωση και να μην θεωρούσαμε επιτυχία μόνο το οικονομικό.
