Είναι φαινόμενο που παρατηρούμε τη τελευταία πενταετία και όχι μόνο φέτος. Ως εκ τούτου, θεωρούμε πως σχετίζεται άμεσα με την γενικότερη κρίση ταυτότητας που περνάει το σωματείο μας και έχει τις πηγές της στο οικειοθελή χαμήλωμα στόχων από τις διοικήσεις μας. Κάθε φορά που η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει δυναμική, κάθε φορά που έχει την ευκαιρία να κάνει το έξτρα βήμα, “παγώνει”, κάνει βήματα πίσω. Το ίδιο έγινε και χθες.
Σκεφτείτε το, πόσες φορές την τελευταία 4ετία μιλήσαμε για στιγμές που καθορίζουν μια χρονιά, που σου επιτρέπουν να κάνεις το κάτι παραπάνω, να αρχίσεις να κτίζεις σιγά σιγά σε νοοτροπία; Πάρα πολλές και δεν εκμεταλλευτήκαμε καμία. Πάντα κάτι θα συμβεί, χθες για παράδειγμα ο Μιλόγεβιτς είπε πως δεχθήκαμε ένα γκολ, από εκείνα που μόνο εμείς τρώμε! Όταν το φαινόμενο επαναλαμβάνετε δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο που στα κρίσιμα αντί να φτιαχνόμαστε, “πνιγόμαστε”.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει τις προσωπικότητες να ξεφύγει από αυτή τη κατάσταση. Έχει παίκτες νικητές, με παραστάσεις, έχει και παίκτες με τίτλους στο βιογραφικό της. Έχει επίσης τεχνικό τημ που κέρδισε (σαν ποδοσφαιριστές) τίτλους, που ξέρει τι εννοούμε όταν γράφουμε πως πονάμε στη νοοτροπία και προσπαθεί να τη διορθώσει από τη μέρα που ήρθε. Χρειάζονται όμως και οι κατευθύνσεις, οι απαιτήσεις, η έμπνευση από το διοικητικό συμβούλιο. Το οποίο πρέπει να μιλήσει ξεκάθαρα, να ζητήσει αποτελέσματα, να βάλει ξανά στην ακίδα του τίτλους και όχι μόνο διαχείριση κατάστασης.
