Το να χάσεις σε ένα ντέρμπι, είναι φυσιολογικό, όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά. Το να εμφανίζεσαι με κατεβασμένα τα σορτσάκια σε αυτό, δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε αποδεκτό. Και όταν το κάνεις για 3η ή 4η φορά κόντρα στον ίδιο αντίπαλο τα τελευταία 3 χρόνια, τότε σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Η ΟΜΟΝΟΙΑ μικραίνει και το κάνει όχι λόγο του χρέους ή λόγω της συνεχόμενης κόντρας οργανωμένων-διοίκησης. Μικραίνει γιατί κάναμε εκπτώσεις στο όραμα και στη νοοτροπία.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχασε σήμερα γιατί δεν έχει ποιότητα στο ρόστερ, ή γιατί ο αντίπαλος έθελξε με την απόδοση του. Έχασε γιατί δεν μπήκε στο γήπεδο ποτέ. Έχασε γιατί για άλλη μια φορά, ο αιώνιος μας ήθελε το παιχνίδι περισσότερο από μας και φρόντισε να το δείξει. Κι εκεί που έπρεπε να μιλήσει ο δικός μας εγωισμός και ένστικτο, για άλλη μια φορά κάναμε πίσω. Πολύ απλά γιατί όταν για χρόνια κατεβάζεις τον πήχη, χάνεις τον προσανατολισμό, δεν είναι εύκολο στα κρίσιμα να θυμίσεις μεγάλη ομάδα. Ειδικά κόντρα σε ομάδες έμπειρες όπως το Αποέλ.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μαντικές ικανότητες για να ξέρει τι θα συμβεί αύριο. Καυγάδες διαδικτυακοί και όχι μόνο για το θέμα εισιτηρίων, μελό στιχάκια για την εικόνα της ομάδας και ξανά φωνές για τη διοίκηση, που προφανώς έχει ευθύνες. Εμείς θα προτιμούσαμε να μιλήσουμε για την ουσία, που είναι πως θα βγούμε από αυτό το loop της κακής νοοτροπίας και της έλλειψης συγκεκριμένου προσανατολισμού από το οποίο δεν λέμε να βγούμε εδώ και χρόνια. Γιατί δεν αρκεί να έχεις κόσμο περήφανο που είναι πάντα εκεί. Πρέπει όλοι να αρχίσουν να σκέφτονται και τις εκλογές, γιατί κατακρίβιαν η δουλειά πρέπει να αρχίσει πολύ πριν το Μάιο. Όχι τόσο στο αγωνιστικό, όσο στα θέματα υποδομών, οργάνωσης και νοοτροπίας. Δεν αντέχουμε να αρχίσουμε άλλη μια χρονιά με στόχο “το καλύτερο”.
