Λένε πως η επόμενη μέρα ενός κακού, είναι χειρότερη από εκείνη που συνέβη. Για μας πάντως και χθες και σήμερα, αυτό που είδαμε στο γήπεδο είναι αχώνευτο. Και θα είναι κάθε φορά αχώνευτο, ακόμα κι αν μας προϊδεάζει η βαθμολογία ή η γενικότερη συμπεριφορά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σαν οικοδόμημα. Την ίδια στιγμή, όπως γράψαμε και πριν, όσο κι αν μας πειράζει, σε κάποιο βαθμό, σε κάποιο σημείο του μυαλού μας, είχαμε και αυτό το ενδεχόμενο, μιας και τα προβλήματα μας δεν είναι σημερινά.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ εμφανίστηκε σε ένα αιώνιο ντέρμπι άψυχη, χλωμή και εμφανώς ανέτοιμη. Για μας το ντέρμπι δεν ξεκίνησε ποτέ. Πριν από το παιχνίδι, γράφαμε πως μόνο 11 κομμάντο θα πάρουν τη νίκη. Αντί αυτού είδαμε παίκτες που δεν ήξεραν τι ζητούσαν και τι επιδίωκαν στο γήπεδο. Παίκτες χωρίς καρδιά και δεν δικαιολογούνται, αφού ξέρουν τι σημαίνει το ντέρμπι να βγάζουν τέτοια εικόνα. Και όταν σε αιώνιο δεν ξέρεις για ποιους λόγους αγωνίζεσαι, ο αντίπαλος θα είναι πάντα πρώτος και πιο δυνατός στη μπάλα και θα σου επιβληθεί ψυχολογικά και αγωνιστικά. Όπως και έγινε.
Να πεις δεν έχουμε προσωπικότητες; Έχουμε μπόλικες, από εμπειρίες και παραστάσεις άλλο τίποτα. Μήπως δεν διαθέτουμε ταλέντο; Έχουμε και αδυναμίες, αλλά έχουμε μπόλικο ταλέντο. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ. Και αντικατοπτρίζεται πλήρως στην εβδομάδα που περάσαμε πριν το ντέρμπι, με καυγάδες, ίντριγκες, μια ομάδα γενικώς άνω κάτω που μόνο υγεία δεν απόπνεε. Και το χειρότερο είναι πως όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές, σκέφτονται “να το, οι άλλοι φταίνε”, αντί να σκεφτούν “η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι στο κατήφορο μια 15ετία και χρειάζεται επιτέλους τομές”.
