Ξεκινάμε αποδεχόμενοι ότι ο αγωνιστικός χώρος του Αμμόχωστος είναι το λιγότερο τραγικός. Ήταν κάτι που αναφέραμε και πριν το παιχνίδι, ήταν κάτι που βιώσαμε και από το γήπεδο με πιο χαρακτηριστική φάση την ανεπανάληπτη ευκαιρία του Κιρμ με τη μπάλα να αναπηδά λίγο πριν την σπρώξει στα δίκτυα. Στο ίδιο γήπεδο, τα βρήκε μπαστούνια και το Αποέλ πριν 2 εβδομάδες, ήταν εξίσου κακό με την ΟΜΟΝΟΙΑ, κέρδισε επίσης με ένα γκολ διαφορά και αυτό από στημένη φάση.
Έχοντας πει τα πιο πάνω όμως, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε πως είμαστε ανακουφισμένοι που κερδίσαμε ενώ δεν αποδώσαμε τα αναμενόμενα. Γιατί ναι, ο κακός αγωνιστικός χώρος ευνοεί πάντα τον μικρό, όμως η Σαλαμίνα κατάφερε ειδικά στο πρώτο ημίχρονο να βάλει κάτω τη μπάλα καλύτερα από μας και να φτιάξει πιο ξεκάθαρες φάσεις. Στο ίδιο διάστημα, από πλευράς ΟΜΟΝΟΙΑΣ βλέπαμε κυρίως νεύρα και μια απειθαρχία άνευ προηγούμενου. Και θεωρούμε πως πιο πολύ σε αυτήν πρέπει να εστιάζουμε, παρά στον κακό αγωνιστικό χώρο.
Στο τέλος της ημέρας ευτυχώς που κερδίσαμε, γιατί όπως αναφέραμε και χθες, βαθμοί που χάνονται από δω και μπρος δεν επιστρέφονται. Είναι δεδομένο πως απαιτείται ανέβασμα από όλη την ομάδα, γιατί πέραν του στόχου της 3ης θέσης, υπάρχει και αυτός της κατάκτησης του κυπέλλου. Και εκεί, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ΑΕΚ και ένα εκ των Αποέλ-Απόλλωνα. Τέτοιες εμφανίσεις δεν θα μας τις συγχωρήσουν.
