Με τόσα λάθη που έκανε ο Χρίστος Νικολαΐδης, επόμενο ήταν να καταγγελθεί. Και μπορεί από ένα σημείο και μετά να έκανε λάθη και προς τις δύο πλευρές, στο ξεκίνημα του ματς όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα μονόπλευρα λάθη του, ήταν η αιτία να εκνευριστούν οι ποδοσφαιριστές μας, να απολέσουν το καθαρό μυαλό και να κάνουν μια εμφάνιση σαφώς κατώτερη του αναμενόμενου και μοιραία να χάσουν.
Από την πρώτη στιγμή που τελείωσε το ματς, πιο πολύ τα είχαμε με την ομάδα μας και μετά με οποιονδήποτε άλλο. Το μεγάλο μας παράπονο είναι πως ενώ ξέραμε τις συνθήκες που επικρατούν σε ένα ΟΜΟΝΟΙΑ-Αποέλ, ξέραμε πως ο αντίπαλος είναι διατεθειμένος να κάνει ότι χρειαστεί, ξέραμε πως με τόση πίεση που δέχθηκε ο διαιτητής, ήταν πιθανό τα πρώτα λεπτά να έχουν αυτή την εικόνα. Κι όμως μοιάζαμε σαν να πήγαμε ανυποψίαστοι στο ντέρμπι.
Η ομάδα έμοιαζε απροετοίμαστη για τις συνθήκες που θα αντιμετώπιζε κι ας τις έχει δει δεκάδες φορές. Οι παίκτες δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμοι να αντέξουν τις όποιες προκλήσεις και να επιβληθούν στον αντίπαλο. Μοιραία εκνευρίστηκαν από τα λάθος σφυρίγματα του Νικολαΐδη και τα καμώματα των Γιαννιώτα-Μοράις, έχασαν τον έλεγχο και κατ’ επέκταση το ματς. Έμοιαζε σαν πρωτάρα σε τέτοια ματς η ΟΜΟΝΟΙΑ.
Δεν μπορούν προφανώς οι προκλήσεις να αποτελούν δικαιολογία. Τόσα χρόνια είμαστε μαθημένοι στο τι θα συναντήσουμε σε ένα αιώνιο. Και δυστυχώς για άλλη μια φορά φέτος, αυτοί ήταν έτοιμοι και χρησιμοποίησαν κάθε μέσο, εμείς όχι.
