Παναγή: «Θέλω να πετύχω πολλά πράγματα με την ΟΜΟΝΟΙΑ»

Του Ανδρέα Βιολάρη, “Η Σημερινή“

Ο Κωνσταντίνος Παναγή ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη λήξασα αγωνιστική περίοδο ως Νο 1 επιλογή για την εστία της Ομόνοιας. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και στην Εθνική ομάδα, ενόψει των προκριματικών του επόμενου Μουντιάλ. Πολύ πιθανόν και για τα επόμενα πολλά χρόνια. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος είχε ατομικές διακρίσεις. Πήρε βραβεία. Πραγματοποίησε και φέτος πολλές εξαιρετικές εμφανίσεις. Έκανε και κάποιες -λίγες- μέτριες εμφανίσεις. Έκανε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές αποκρούσεις της σεζόν. Όπως φυσικά και λάθη. Κάποια μπορεί να κόστισαν, κάποια άλλα όχι. Για τον ίδιο, ήταν όλα τα ίδια. Κάθε λάθος τον πεισμώνει περισσότερο και του δίνει κίνητρο να γίνει καλύτερος. Αυτό είναι και το μότο της ποδοσφαιρικής του ζωής. Να βελτιώνει τις αδυναμίες του, να γίνεται καλύτερος και να φτάσει όσο πιο μακριά μπορεί.

Πριν πάμε στο μέλλον (ή τέλος πάντων να ακούσουμε τον ίδιο να μιλά γι’ αυτό), ας γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Ο άνθρωπος που εντόπισε το ταλέντο του ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων του Ολυμπιακού Πάμπος Κουλουμπρής, σε ένα τουρνουά μικρών ηλικιών. Από τη μια το ύψος και από την άλλη οι εμφανίσεις του Κωνσταντίνου (στο συγκεκριμένο τουρνουά έπαιζε πότε αμυντικός, πότε επιθετικός και πότε τερματοφύλακας) τράβηξαν αμέσως την προσοχή του. Τον προέτρεψε να αφήσει τις… αλάνες του χωριού του και να ενταχθεί στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Έτσι και έγινε. Ο 13χρονος τότε Κωνσταντίνος είπε το «ναι» και κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία του στο κυπριακό ποδόσφαιρο…

«Τα έχει όλα»
Μόλις δυο χρόνια μετά, σε ηλικία 15 ετών, ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού Άντρος Κουλουμπρής (αδερφός του Πάμπου) τον κάλεσε για να παίξει σε ένα φιλικό με την α’ ομάδα, κόντρα στον Εθνικό Άσσιας.
«Ο Κωνσταντίνος είχε το ταλέντο και τον σωματώτυπο. Από μόνα τους όμως αυτά είναι το 2%. Το υπόλοιπο 98% είναι η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας, η θέληση και η όρεξη για δουλειά. Ο Κωνσταντίνος τα είχε όλα αυτά. Σοβαρός, μετρημένος και δουλευταράς. Γι’ αυτό έφτασε εδώ που έφτασε», μας εξήγησε ο Άντρος Κουλουμπρής.
Πριν κλείσει τα 16 του χρόνια έγινε μόνιμο στέλεχος της ανδρικής ομάδας. Έπρεπε όμως να κάνει ακόμα λίγα χρόνια υπομονή για να γίνει ο βασικός και αναντικατάστατος. Αυτό συνέβη το 2013/14, σεζόν κατά την οποία ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να προχωρήσει σε μετεγγραφές λόγω του εμπάργκο. Αυτή η συγκυρία αποδείχθηκε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του διεθνούς τερματοφύλακα, αλλά και το εισιτήριο για το μεγάλο άλμα της καριέρας του.

Το καλοκαίρι του 2014 η Ομόνοια χτύπησε την πόρτα του. «Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Η απόφαση ήταν εύκολη. Όχι μόνο γιατί πήγαινα σε μια μεγάλη ομάδα», τόνισε αρχικά στη «Σ» ο Κωνσταντίνος Παναγή και συνέχισε: «Μπορεί στον Ολυμπιακό να ήμουν πρώτος τερματοφύλακας και στην Ομόνοια να πήγαινα για τρίτος. Αυτό για έναν ποδοσφαιριστή μπορεί να μην είναι πάντα καλό. Για έναν τερματοφύλακα όμως είναι διαφορετικά. Για την ανέλιξη ενός μικρού τερματοφύλακα μετρά η κάθε προπόνηση που κάνει σε ομάδα που λειτουργεί σε επαγγελματικό πλαίσιο. Στον Ολυμπιακό δεν είχα καν προπονητή τερματοφυλάκων. Για έξι μήνες έκανα μόνος μου την προπόνηση. Οπότε το πιο σημαντικό για εμένα στην ηλικία των 18 ετών ήταν τα μέσα και ο τρόπος προπόνησης που θα μου πρόσφερε η επόμενή μου ομάδα και η προοπτική να βελτιωθώ. Ακόμα πιο σημαντική παράμετρος ήταν τα άτομα που βρήκα στο «Ηλίας Πούλλος» και η στήριξη που είχα από αυτά. Δυστυχώς, σε μια μικρή ομάδα της Κύπρου δεν μπορείς να βρεις αυτές τις συνθήκες».

«Αν δεν ήταν ο Καϊάφας…»
***Πώς ήταν οι πρώτες μέρες στην Ομόνοια, η περίοδος προσαρμογής;
«Με βοήθησαν πάρα πολύ τα άτομα της προπονητικής ομάδας. Ο Χριστόφορος (Λοΐζου) που ήταν και στην Εθνική και φυσικά ο Κώστας Καϊάφας. Αν δεν ήταν ο Καϊάφας, θεωρώ ότι δεν θα έπαιζα την πρώτη χρονιά, ίσως να μην έπαιζα γενικά στην α΄ ομάδα. Του οφείλω πάρα πολλά. Ήταν σημαντικό ότι όλο το τιμ ήταν Κύπριοι και ήθελαν να βοηθήσουν τους Κύπριους ποδοσφαιριστές. Ο Παύλος Κίναν (γυμναστής) ήταν συνεχώς δίπλα μου, όπως και το υπόλοιπο τιμ. Αυτή η στήριξη με βοήθησε να μπω στο κλίμα. Λίγες μέρες μετά ήρθε και ο Αντώνης Γιωργαλλίδης. Είχα ακούσει κάποια πράγματα από πριν, όταν όμως τον γνώρισα προσωπικά κατάλαβα τι άνθρωπος είναι. Με βοήθησε πάρα πολύ, όπως και ο Μορέιρα, που ήταν σωστός σε κάποια πράγματα. Είχα όλη τη στήριξη που χρειαζόμουν».

***Πάντως δεν είναι εύκολο για έναν προπονητή να εμπιστευτεί έναν νεαρό, άπειρο Κύπριο τερματοφύλακα. Ώς ένα βαθμό ρίσκαρε ο Καϊάφας. Εσύ ένιωσες πίεση ή άγχος για να τον δικαιώσεις;
«Να σου πω την αλήθεια, στα πρώτα 2-3 παιχνίδια δεν είχα άγχος. Ήξερα πως και λάθος να κάνω, ο κόσμος δεν θα με έστηνε στον τοίχο. Ίσως να είχα και λίγη άγνοια κινδύνου. Όταν όμως ο προπονητής συνέχισε να με εμπιστεύεται και είχε απαιτήσεις, εκεί ένιωσα πίεση. Υπήρχαν προσδοκίες. Ευτυχώς τα παιχνίδια ήταν ντέρμπι. Και λέω ευτυχώς, γιατί για έναν τερματοφύλακα είναι πιο εύκολο να παίζει σε ντέρμπι παρά σε παιχνίδια που δεν έχουν πολλή πίεση και πολλές φάσεις. Είσαι συνεχώς σε εγρήγορση, έχεις περισσότερη δουλειά να κάνεις».

***Έκανες ντεμπούτο με την Ανόρθωση στο «Παπαδόπουλος». Τι θυμάσαι από το πρώτο σου παιχνίδι;
«Θυμάμαι ότι εκείνη την εβδομάδα είχε ένα πρόβλημα υγείας ο Αντώνης (σ.σ. ο Μορέιρα ήταν εκτός πλάνων) και από την Πέμπτη άρχισα να καταλαβαίνω ότι θα αγωνιστώ. Θυμάμαι το παιχνίδι ήταν πολύ σημαντικό. Αν χάναμε, θα μέναμε πολύ πίσω στη μάχη της Ευρώπης. Μετά το πρώτο σοκ (γέλια) στις επόμενες δύο μέρες προετοιμάστηκα ψυχολογικά και σωματικά, και δεν είχα κανένα άγχος στο παιχνίδι».

***Άφησες πολύ καλές εντυπώσεις στο πρώτο σου ματς και ακόμα καλύτερες στο υπόλοιπο της σεζόν…
«Θα το ξαναπώ. Το ότι όλα τα παιχνίδια ήταν ντέρμπι με βοήθησε, για τους λόγους που σας εξήγησα. Πολλές φάσεις, συνήθως είχα αρκετή δουλειά μέσα στο παιχνίδι. Ήταν όμως σημαντική και η αντιμετώπιση του κόσμου. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ακόμα και λάθη που έκανα, δεν έλεγε κανένας τίποτα. Είναι σημαντικό για έναν νεαρό παίκτη να νιώθει ότι υπάρχει εμπιστοσύνη προς αυτόν. Πιστεύω ότι αυτή η στήριξη του κόσμου έχει να κάνει και με το ότι είμαι Κύπριος. Είδαμε και άλλους Κύπριους τερματοφύλακες να παίζουν φέτος. Ο Νεόφυτος (Μιχαήλ), ο Αντώνης, εγώ, ο Κίττος, ο Ευαγόρας (Χατζηφραγκίσκου), ο Γιώργος Λοΐζου. Πέρυσι, αν θυμάμαι, δεν υπήρχαν καθόλου Κύπριοι τερματοφύλακες. Και νομίζω ο κόσμος της Ομόνοιας με στήριξε και γι’ αυτό το κομμάτι. Το ότι είμαι ένας νεαρός Κύπριος που τώρα ξεκινώ, ίσως να έπαιξε ρόλο για να μου συγχωρέσουν και τα λάθη».

***Προς το τέλος της πρώτης σου σεζόν, κάποιες συγκυρίες σε έφεραν βασικό. Στη δεύτερη χρονιά ήσουν βασικός, αν και στο ξεκίνημα της προετοιμασίας δεν ξέραμε αν θα είσαι εσύ το Νο1 ή ο Αντώνης. Ή αν ακόμα θα έφερνε έναν έμπειρο τερματοφύλακα η τεχνική ηγεσία. Ακούστηκε και αυτό…
«Είχαμε μια συζήτηση με τον Χριστόφορο Λοΐζου και τον Κώστα Καϊάφα. Δεν μου είπαν ότι θα είμαι ο 1ος ή ο 3ος. Δεν μπορείς να το πεις αυτό σε έναν τερματοφύλακα. Θα μπορούσε να το πει αν υπήρχε μια τεράστια διαφορά επιπέδου μεταξύ μας. Ξέρουμε όλοι ποιος είναι ο Αντώνης. Εγώ έκανα κάποια παιχνίδια, αλλά δεν μπορούσαν να μου πουν «είσαι το Νο 1». Ήρθαν όμως και μου είπαν ότι θα με στηρίξουν. Στην προετοιμασία μοιράσαμε τα φιλικά και στο πρώτο επίσημο έπαιξε ο Αντώνης. Για να πω την αλήθεια, δεν έκανα και την καλύτερη προετοιμασία. Τότε ήρθε η διοίκηση και μου πρόσφερε νέο συμβόλαιο για πέντε χρόνια. Εκεί ένιωσα ότι πραγματικά με πιστεύουν και με στηρίζουν, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη. Λίγο αργότερα έπαιξα τα πρώτα μου ευρωπαϊκά και αργότερα ξεκίνησε το πρωτάθλημα, στο οποίο ήμουν βασικός».

«Δυνατό ξεκίνημα στην Ευρώπη»
***Οι εμπειρίες σου από την Ευρώπη;
«Θυμάμαι ότι το πρώτο παιχνίδι στη Γεωργία (με Ντιναμό Μπατούμι) ήταν πολύ περίεργο. Εχθρικό κλίμα, δύσκολο γήπεδο, δυνατό παιχνίδι χωρίς τεχνική και η Ντιναμό κέρδισε. Στον επαναληπτικό στο ΓΣΠ γέμισε το γήπεδο! Δεν το περίμενα. Και ήμουν βασικός κάτω από τα δοκάρια για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Ήταν απίστευτο συναίσθημα. Αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό ήταν το παιχνίδι για τον κόσμο μας, γι’ αυτό ήταν και για εμάς διπλά σημαντικό. Μετά ακολούθησαν τα ματς με Γιαγκελόνια, με Μπρόντμπι και πάλι με γεμάτο γήπεδο. Γενικά ήταν απίθανο το συναίσθημα του να αγωνίζεσαι στην Ευρώπη. Και εντελώς διαφορετικά παιχνίδια. Πιο γρήγορος ρυθμός, περισσότερες εντάσεις…».

***Ο τρόπος που αποκλειστήκατε από την Μπρόντμπι, σας επηρέασε στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος;
«Ήταν άσχημος ο αποκλεισμός. Ναι, για ένα διάστημα μας επηρέασε αρνητικά. Κάναμε κάποια άσχημα αποτελέσματα στην αρχή, αλλά αυτό που στοίχισε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι δεν κερδίσαμε ντέρμπι, κάποιο μεγάλο παιχνίδι για να αποκτήσουμε την απαιτούμενη ψυχολογία».

***Η ευρωπαϊκή διάκριση είναι ένα μεγάλο απωθημένο…
«Το να πάμε στους ομίλους είναι ένας μεγάλος στόχος για όλους μας. Δεν είναι εύκολο. Φτάσαμε μιαν ανάσα πριν από δύο χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Ήταν ατυχία, ήταν αδικία, τι να πω… Αυτός είναι πάντα ο στόχος. Σαν Ομόνοια πρέπει να κάνεις αυτό το βήμα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Χρειάζεται και λίγη τύχη, στην κλήρωση, στο γήπεδο. Το πιο σημαντικό είναι να ξεκινήσεις δυνατά την πορεία σου στην Ευρώπη, να πάρεις τα πάνω σου, να ανεβείς ψυχολογία και να φτάσεις όσο πιο μακριά μπορείς. Αυτό θα προσπαθήσουμε και φέτος»

Ο Νταμπίζας, η Εθνική και ο… δάσκαλος Τερ Στέγκεν!

Ποιες οι πρώτες εντυπώσεις σου από τον Νίκο Νταμπίζα;
«Ο κ. Νταμπίζας βρέθηκε με όλους τους παίκτες. Μας προσέγγισε με τον καλύτερο τρόπο και έδειξε κάποια πράγματα που θα τον βοηθήσουν να δημιουργήσει την ομάδα. Θεωρώ ότι έδειξε και στις προηγούμενές του δουλειές ότι είναι ένα άτομο το οποίο μπορείς να εμπιστευτείς και αυτό αφορά περισσότερο τη διοίκηση. Μπορεί να οργανώσει τα πράγματα. Οπότε είμαστε και εμείς ανυπόμονοι να δούμε πώς θα εξελιχθεί η διαδικασία».

Μέσα στο 2016 έκανες και ντεμπούτο με την Εθνική, στο φιλικό με την Ουκρανία.
«Ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα. Έπαιξα στη U-19 και στη U-21, αλλά το να αγωνίζεσαι στην Εθνική Ανδρών είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα. Η πρώτη εμπειρία πάντως μπορώ να πω ότι ήταν κάπως παράξενη. Πρώτη φορά θα έπαιζα με κάποιους παίκτες που δεν γνώριζα πολύ καλά. Σαν τερματοφύλακας παρατηρείς τους παίκτες, εντοπίζεις τα θετικά και τα αρνητικά τους, και αν χρειαστεί στο παιχνίδι προσαρμόζεσαι και εσύ στα δικά τους δεδομένα. Βλέπεις π.χ. αν κάποιος παίκτης αντέχει την πίεση ή όχι και αναλόγως τον βοηθάς. Γενικά όμως ήταν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Να παίζεις για τη χώρα σου στο υψηλότερο επίπεδο. Θυμάμαι και το γήπεδο και την ατμόσφαιρα, ήταν εξαιρετική».

*** Όταν ξεκινούσες να παίζεις στα 13 σου, μέχρι πού ονειρευόσουν να φτάσεις; Κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από εδώ που βρίσκεσαι σήμερα;
«Τα όνειρα και τους στόχους τα δημιουργείς ανάλογα από το σημείο που βρίσκεσαι κάθε φορά. Όταν ήμουν στον Ολυμπιακό είχα κάποια όνειρα, τα οποία η Ομόνοια με βοήθησε να πραγματοποιήσω σε μεγάλο βαθμό. Με την εμβέλεια που έχει ο σύλλογος και με εμένα να παίρνω συμμετοχές, μεγάλωσαν και οι απαιτήσεις μου. Θέλω να πετύχω πολλά πράγματα με την Ομόνοια».

Μια μετεγγραφή στο εξωτερικό είναι κάτι που σκέφτεσαι;
«Αυτό το ακούμε συχνά. Να πάω εξωτερικό, να παίξω σε πιο υψηλό επίπεδο. Είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι ακούγεται. Αυτό που θέλω εγώ, είναι σαν Κωνσταντίνος να πάω όσο πιο ψηλά μπορώ. Να κερδίσω όσο περισσότερα μπορώ. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο για έναν Κύπριο ποδοσφαιριστή να κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Ίσως να μην έχουμε και το καλύτερο όνομα. Ενώ για τον Έλληνα για παράδειγμα είναι διαφορετικό. Βλέπετε πόσοι πολλοί παίζουν στο εξωτερικό. Απλά εκείνο που ελπίζω να συμβεί, είναι σε κάποια χρόνια να μου δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσω το κάτι παραπάνω. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι «λίγο» η Ομόνοια. Είναι το υψηλότερο επίπεδο που μπορεί να βρει κάποιος στην Κύπρο. Λογικό είναι ένας νεαρός παίκτης να θέλει κάποια στιγμή να βγει έξω, να δει πώς είναι και να μετρήσει τις δυνάμεις του. Να δει αν μπορεί να ανταποκριθεί. Αν υπάρχει όμως μια πιθανότητα να συμβεί αυτό, θα γίνει μέσω της Ομόνοιας. Οπότε αυτή τη στιγμή και να θέλω, δεν μπορώ να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο πέραν από την ομάδα μου. Έχω άλλωστε πενταετές συμβόλαιο με την Ομόνοια. Η ομάδα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο».

Τερματοφύλακα-πρότυπο είχες, έχεις;
«Πιο μικρός θαύμαζα τερματοφύλακες όπως ο Μπουφόν ή ο Κασίγιας και πιο μετά τον Νόιερ. Γενικά μου άρεσε να βλέπω όλους τους μεγάλους τερματοφύλακες. Τώρα που παίζω επαγγελματικά ποδόσφαιρο, μου αρέσει να παρακολουθώ τους τερματοφύλακες που έχουν για δυνατά τους σημεία τις δικές μου αδυναμίες. Να βλέπω πώς το κάνουν, πώς το διαχειρίζονται, πώς το δουλεύουν. Φέτος για παράδειγμα είδα πολλά ματς του Τερ Στέγκεν (Μπαρσελόνα). Με τα πόδια είναι πάρα πολύ καλός, ψύχραιμος, πολύ καλές τοποθετήσεις. Τους βλέπω και παίρνω ό,τι στοιχείο μπορεί να με κάνει έστω και λίγο καλύτερο»

«Οι βραβεύσεις
φέρνουν και πίεση»
***Ο Κωνσταντίνος πώς κρίνει τον Κωνσταντίνο; Έκανες καλή χρονιά;
«Νιώθω ότι κέρδισα πάρα πολλά. Και αγωνιστικά και ψυχολογικά. Μέσα από τα παιχνίδια ωριμάζεις. Αν πρέπει να απαντήσω αν έκανα καλή χρονιά ή όχι, θα πω πως παρά κάποια λάθη που έκανα, σε γενικές γραμμές είχα μια καλή παρουσία. Κάποια λάθη μου πέρασαν απαρατήρητα, κάποια άλλα όχι. Είναι και τα λάθη στο παιχνίδι. Ήταν σημαντικό ότι είχα απίστευτη στήριξη από τον Καϊάφα και μετά από τον Μιλόγεβιτς. Ο Μιλόγεβιτς ήρθε σε μια περίοδο που δεν έκανα και τα καλύτερα παιχνίδια, έκανα κάποια λάθη που μπορεί να επηρέασαν την ομάδα, αλλά με στήριξε ώς το τέλος».

***Συνήθως τα λάθη του τερματοφύλακα κοστίζουν. Ακόμα και σε ένα παιχνίδι που για 90’ είσαι ο κορυφαίος, ένα λάθος στο τέλος μπορεί να χαλάσει την εικόνα. Πρέπει να είσαι και δυνατός χαρακτήρας για να αντιδράς σωστά στα λάθη.
«Η ψυχολογία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο ποδόσφαιρο. Αν ένας τερματοφύλακας δεν έχει ψυχολογία, όσο καλός και να είναι, θα κάνει πολλά λάθη. Όπως είναι σημαντικό και τα άτομα που είναι δίπλα σου. Όταν σε στηρίζουν, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι».

***Τελευταία δυο χρόνια πήρες και κάποιες ατομικές διακρίσεις. Είναι σίγουρα σημαντικές, αλλά ανεβάζουν τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του κόσμου, όχι μόνο των Ομονοιατών, γενικότερα του φίλαθλου κοινού.
«Συμφωνώ. Από τη μια είναι μια επιβράβευση για τις προσπάθειες που κάνεις όλο τον χρόνο, αλλά από την άλλη είναι ένα είδος πίεσης. Νιώθεις ότι πρέπει να γίνεις ακόμα καλύτερος. Αν ήμουν 34 ή 35 χρονών και ήξερα ότι δεν μπορώ να βελτιωθώ, τότε εντάξει. Αλλά από τη στιγμή που είμαι 21 και έχω πολλά περιθώρια να βελτιωθώ, θεωρώ ότι είναι επιπλέον βάρος. Σαφώς και με τιμάει αφάνταστα, αλλά ταυτόχρονα φέρνουν και πίεση».

«Ο κόσμος με
βοήθησε πολύ»

Πριν από δέκα μέρες έφτασες μιαν ανάσα από τον πρώτο σου τίτλο. Τελικά δεν τα καταφέρατε….
«Δυστυχώς όχι. Αυτός ο τίτλος θα μας βοηθούσε πολύ. Όλους. Όχι μόνο σαν άτομα, αλλά και όλους μαζί σαν ομάδα. Άλλο να κλείνεις μια χρονιά με τίτλο και άλλο χωρίς. Ακόμα και ο περισσότερος χρόνος ξεκούρασης που θα είχαμε αν κερδίζαμε θα ήταν σημαντικός. Πάνω απ όλα΄, όμως, στεναχωρηθήκαμε για τον κόσμο μας. Δεν του χαρίσαμε τη χαρά της κατάκτησης ενός τροπαίου. Θα δείχναμε στον κόσμο ότι επανερχόμαστε σιγά-σιγά εκεί που θέλουν να βλέπουν την ομάδα».

Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του τελικού, ο κόσμος της Ομόνοιας θα ήθελε ούτως ή άλλως να δει μια πιο δυνατή ομάδα του χρόνου, που να είναι επιτέλους σε θέση να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.
«Αυτή η Ομόνοια είναι σε ένα στάδιο χτισίματος. Ο κόσμος να ανυπομονεί να δει κάτι καλό. Είναι λογικό να θέλει να δει κάτι καλύτερο από τα προηγούμενα χρόνια. Πρέπει να ξεκινάς τη νέα σεζόν με αισιοδοξία. Όλοι μας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Ποιοι παίκτες θα μείνουν, ποιοι θα φύγουν, ποιοι θα έρθουν. Και εμείς θέλουμε να πάρουμε την Ομόνοια εκεί που τη θέλει ο κόσμος. Να κατακτήσουμε τίτλους».

Οι σχέσεις του με τον κόσμο της Ομόνοιας; Και εκτός γηπέδου, αλλά και εντός, αφού είσαι ο παίκτης που βρίσκεται πιο κοντά τους.
«Μου δείχνουν καθημερινά την αγάπη τους. Όπου πάω, όπου κάτσω, όταν πάω για καφέ, στον δρόμο. Είναι συνεχώς δίπλα μου. Το εισπράττω καθημερινά. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι έχεις τη στήριξη της ομάδας, είναι όμως εξίσου σημαντικό να σε στηρίζει και ο κόσμος».

Ακόμα και μετά από μια μέτρια εμφάνιση;
«Ακόμα και τότε. Στις καλές εμφανίσεις ακούς τα καλά, στις κακές ακούς τα κακά. Αυτά είναι στο παιχνίδι. Αλλά η στήριξη που μου προσφέρει ο κόσμος της Ομόνοιας με βοηθά να ξεπεράσω ανώδυνα μια μέτρια εμφάνιση».